Έχεις παρατηρήσει ότι τώρα τελευταία πολύς ντόρος γίνεται για γιόγκα, διαλογισμούς, αύρες κλπ.; Αυτό είχε παρατηρήσει και ένας νέος από τη Θεσσαλονίκη µε µεταφυσικές ανησυχίες, που ασχολήθηκε µε τη γιόγκα, τον υπνωτισμό, το mind control, µέχρι που ταξίδεψε στην Ινδία και γνώρισε τους «µεγάλους γκουρού» Babaji, Sri Aurobindo κ.α. Στην πορεία δαιμονίστηκε (!) και τέλος επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου επισκέφτηκε το Άγιο Όρος και γνώρισε την Αλήθεια. Όλα αυτά τα περιγράφει στην αυτοβιογραφία του «ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ, Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ», που διανύει ήδη την 7η έκδοσή της. Ο Σόλωνας έλεγε «µη βγάλεις απόφαση για τίποτα πριν ακούσεις και τις δύο πλευρές». Να, λοιπόν, ένας άνθρωπος που γνώρισε τις ανατολικές θρησκείες σε βάθος και στο τέλος απλά τις απέρριψε. Παραθέτουµε παρακάτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο αυτό.
~~~
Οι αναζητήσεις µου
Θεωρώ τον εαυτό µου «τυχερό», γιατί γνώρισα στη ζωή µου σημαντικούς ανθρώπους, σαν το γέροντα Παΐσιο για παράδειγµα. Με βοήθησαν πάρα πολύ στο δρόμο µου. Μου δώρισαν «θαυμαστές εµπειρίες» και απάντησαν µε αυτόν τον τρόπο στα δύσκολα ερωτήµατα µε τα οποία πάλευα για πολλά χρόνια.
Ζούσα και κινιόμουν βουτηγμένος µέσα σε ένα µυστήριο. Ο κόσμος, η ζωή ένα τεράστιο µυστήριο… Το πιο κοντινό µου µυστήριο ήταν ο εαυτός µου. Ο εαυτός µου… αυτός ο άγνωστος.
∆εν µπορούσα να ζήσω, χωρίς να έχω απάντηση σε αυτά τα ερωτήµατα. Μου ήταν αδύνατο.
Οι άνθρωποι γύρω µου, η κοινωνία, ζούσαν χωρίς να ασχολούνται καν µε τέτοιου είδους απορίες. Η ζωή της κοινωνίας είναι προγραμματισµένη µε βάση κάποιες «οικονομικές» αξίες. Η ζωή των ατόµων είναι προγραμματισµένη. Η ζωή µου ήταν προγραμματισµένη. Κάποιοι άλλοι είχαν σκεφτεί για µένα, πριν από µένα.
Θα πάρω το πτυχίο µου, θα πάω στρατό, θα πιάσω µια καλή δουλειά, θα παντρευτώ, θα κάνω παιδιά, οικογένεια, θα πάω µερικά ταξίδια-διακοπές, θα βγω στη σύνταξη, θα πεθάνω… Το σχέδιο ήταν έτοιμο… Ωραία… και γιατί να τα κάνω όλα αυτά; Ποιο είναι το νόηµα, ο σκοπός της ζωής;
∆εν το άντεχα αυτό… δεν το µπορούσα… µε τρέλαινε η ιδέα ότι θα περάσει έτσι ζωή µου, χωρίς να ξέρω τι µου γίνεται… Πόνος… Όλος αυτός ο όγκος της κοινωνίας, όλο αυτό το τεράστιο πλήθος που έκανε ακριβώς αυτό, µε πίεζε να… συµµορφωθώ και να ξεχάσω τις ερωτήσεις µου, να παραιτηθώ από την προσπάθεια να βρω απαντήσεις… δεν υπάρχουν απαντήσεις, υπάρχει µόνο η χαζομάρα φώναζε όλη τους η ύπαρξη.
Με απασχόλησε το θέμα, αν θα έπρεπε να βγουν στη φόρα όλα αυτά… και από την πείρα µου, γνωρίζω επίσης και την αντίδραση των ανθρώπων, γιατί µίλησα σε µερικούς… γι’ αυτά. …Υπάρχει κίνδυνος… αποκτάς εχθρούς, όταν µιλάς για την Αλήθεια… Η εποχή µας αγαπά το ψέμα…
Ποιος ξέρει, αν δε θα γεννηθούν άνθρωποι που θα έχουν τα ίδια ερωτήματα και τις ίδιες αγωνίες;… Ουσιαστική βοήθεια µπορεί να µην είναι, αλλά είναι µια ένδειξη, µια µαρτυρία… Να, κάποιος λέει ότι υπάρχουν αυτά τα θαυμάσια · αυτά τα τεράστια · δεν είναι παραμύθια · δεν είναι µύθοι, φαντασίες… Τα έζησα· τα άκουσα· τα είδα µε τα µάτια µου· τα ένοιωσα µε το δέρμα µου. ∆εν είναι ένα κουράγιο αυτό να συνεχίσουν το δρόμο; … Ψάξτε και θα βρείτε! Εγώ έψαξα και βρήκα.
∆εν είχα, δεν έχω τίποτε το ιδιαίτερο. Μόνο ότι ήθελα να βρω, να µάθω. Ποιος είμαι; Πού βρίσκομαι; Τι γίνεται σ’ αυτό τον κόσμο; Πού θα πάω; Τι γίνεται µετά το θάνατο; Πώς πρέπει να ζήσω; Τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο;… ΝΑΙ, βρήκα! ΝΑΙ απάντησα! Μάλλον µου δόθηκαν· µου χαρίστηκαν ως δώρο ανεκτίμητο αυτές οι απαντήσεις και µπορώ σήμερα να συνεχίσω να ζω, γεμάτος ευγνωμοσύνη γι’ αυτούς που έδωσαν ζωή, γνώση, αγάπη σε εµένα τον ανάξιο.
«Ο άνθρωπος, ενώ ήταν τιµηµένος και προορισμένος για ανώτερη ζωή, δεν το κατάλαβε · συνέκρινε τον εαυτό του µε τα ανόητα κτήνη και έγινε όμοιος µε αυτά».
Όμως… υπάρχουν άνθρωποι, ναι υπάρχουν, που µπορούν να ελευθερώσουν το νου τους, την ψυχή τους, που µπορούν να επικοινωνήσουν και να δεχτούν πνευματικά µηνύµατα που έχουν τη δύναμη και τη διάθεση να αλλάξουν ό,τι χρειάζεται να αλλαχθεί προς το καλύτερο, που έχουν την τόλµη να κάνουν τη µεγάλη βουτιά, που ταπεινά λαχταρούν να φτάσουν στην πνευµατική πηγή του κόσµου, στην πηγή της ζωής, στο Πνεύµα, στο Άγιο Πνεύµα, στο Θεό…
Η αµφισβήτηση
∆εν ήθελα να εξαπατηθώ. Παρόλα τα θαυμαστά γεγονότα που είχα δει από τον π. Παΐσιο… τον αµφισβητούσα. ∆εν πίστευα τις εξηγήσεις που έδινε. Μπορεί αυτός να το βλέπει έτσι, η πραγματικότητα όμως να τον ξεπερνά. Μπορεί να κατέχει ένα τµήµα της αλήθειας, µπορεί κάποια άλλα τµήµατα της αλήθειας να υπάρχουν και σ’ άλλα συστήματα σκέψης και σ’ άλλες θρησκείες.
Αποφάσισα λοιπόν να δώσω ίσες ευκαιρίες και στους Ινδουιστές γιόγκι. Για να είµαι τελείως ανεπηρέαστος και ανοιχτός, έβγαλα συµβολικά από πάνω µου το σταυρουδάκι που είχε φτιάξει µε τα χέρια του ο γέροντας και πήγα στην Ινδία ανοιχτός… καλοπροαίρετος.
Έτσι βρέθηκα στην Ινδία και έζησα για µήνες µέσα στα άσραμ µαζί µε τους Σουάμι και τους γκουρού.
Απόκτησα εµπειρίες και από τους δύο χώρους. Πάλεψαν µέσα στην ψυχή µου. Μπόρεσα να συγκρίνω την ποιότητα και την προέλευσή τους.
Ήταν χωρίς κίνδυνο η στάση; Όχι, κινδύνεψα πολύ. ∆εν τα έβγαλα πέρα µε τις δικές µου δυνάμεις. Αν δε βοηθούσε ο Θεός, θα είχα καταστραφεί ολοκληρωτικά.
Συνάντηση µε τον BABAJI
To δωµάτιο που έμενε ο Babaji ήταν απομονωμένο από τα υπόλοιπα κτήρια, είχε ιδιαίτερη είσοδο και ήταν στολισμένο εξωτερικά µε πολύχρωμα γυαλιστερά πλακάκια. Πολύ γύφτικο για τα γούστα µου. Στην είσοδο µε σταµάτησε κάποιος Ευρωπαίος. «Εδώ δεν µπορείς να µπεις» είπε και µου εξήγησε τα σχετικά. Ο άνθρωπος ντρεπόταν και ήταν µουδιασµένος. Ο λόγος ήταν ότι παρουσίαζε ένα γελοίο θέαµα. Κρατούσε ένα καλάµι στο χέρι, φορούσε ένα αστείο σκουφάκι και είχε µια ψάθα για ασπίδα. Του είχαν αναθέσει να φυλάει την είσοδο του Babaji. Ένοιωθε άσχημα και ήθελε να δικαιολογηθεί.
Τον λυπήθηκα. Κάθισα λίγο µαζί του και µου είπε την ιστορία του. Γνώριζε κάμποσα χρόνια τον γκουρού. Ήθελε να πάρει κάποια προαγωγή στην εταιρεία του, και γι’ αυτό ήρθε να παρακαλέσει τον Babaji να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του, γι’ αυτό το λόγο. «Φυσικά θα µπορούσα να γράψω ένα γράμμα µόνο, αλλά προτίμησα να έρθω ο ίδιος», είπε. Γι’ αυτό άραγε δεχόταν αυτό το γελοίο ρόλο;… Επίτηδες τον γελοιοποιούσαν; ή τον συνήθιζαν έτσι στην απόλυτη υπακοή και επέβαλαν την εξουσία τους πάνω του µ’ αυτό τον τρόπο;
Το βράδυ, κάποιος µού είπε ότι έβγαζε το ψωμί του διδάσκοντας στην Αµερική τους ανθρώπους να αναπνέουν. Δηλαδή αναπνευστικές κινήσεις γιόγκα! Επάγγελμα και αυτό! Σιγά-σιγά θα µας διδάσκουν πώς να περπατάµε, σκέφτηκα!
Το πρωί, ξύπνησα, µε την ανατολή και ανέβηκα σ’ ένα λόφο έξω από το άσραμ, όπου συνάντησα τη Ν. να µου λέει ότι έχουμε αργήσει και πρέπει οπωσδήποτε να πάμε στην πρωινή τελετή µπροστά στον γκουρού. Μας κάναν µάλιστα παρατήρηση, γιατί αργήσαμε, αυτό δεν επιτρεπόταν. Ήταν ασέβεια στο πρόσωπό του.
Αυτή τη φορά ο Babaji δεχόταν τους µαθητές του στην αυλή του δωµατίου του. Μπήκαµε και εµείς εκεί. Ήταν λίγο στενά. Κάθισα προς τα πίσω και παρακολουθούσα όλος απορία. Κάποιος µού έκανε παρατήρηση έντονη, γιατί υπήρχε ένα µικρό ιερό µε φωτογραφίες και ζωγραφιές ανθρωπόμορφων ζώων ή ζωόμορφων ανθρώπων που ήταν θεοί. Κι εγώ χωρίς να έχω πρόθεση, τούς… πρόσβαλα καθήμενος µέσα στο χώρο του ιερού.
Πάλι τα ίδια. Η θέα αυτού του Babaji ήταν αλλόκοτη. Έβλεπα µπροστά ένα θέαµα φοβερό. Από την άλλη µεριά ήταν µόνο ένας… χοντρός νέος άνθρωπος.
Πάλι µας πλησίασαν… πάλι µας προέτρεψαν να πάμε να τον προσκυνήσουμε… ∆εν πήγαµε!!! Η άλλη η φίλη µας ήταν ξαπλωμένη και δεν το κουνούσε από το κρεβάτι. Το αίμα που έχανε ήταν ένας… καθαρισμός. Ευλογία του γκουρού!!… Αυτή την εξήγηση είχαν δώσει… Πέρασαν όλοι από µπροστά του, εκτός από εµάς, και µετά σκορπίσαµε. Μας βρήκαν ύστερα από λίγο και µας είπαν να φύγουµε από το άσραµ. ∆εν τους άρεσε η συµπεριφορά µας! Τι είχαµε κάνει; Επειδή δεν προσκυνήσαµε;!!… Έπεσα σε δίληµµα. Να φύγω; Χωρίς να βγάλω συµπέρασµα; Χωρίς να καταλήξω κάπου; Μα γι’ αυτό είχα έρθει στην Ινδία. Να φύγω µε άδεια χέρια;
Ζήτησα να δω τον γκουρού. Πήγαν να ρωτήσουν και σε λίγο γύρισαν να µε οδηγήσουν κοντά του. Καθώς έμπαινα στην αυλή του, έκανα το σταυρό µου και ζήτησα βοήθεια από το Θεό. ∆εν ξέρω τι µου έκανε από µακριά, αλλά το µυαλό µου δε λειτουργούσε καλά. Κάπως σαν να… έφυγε. Βρέθηκα να προχωρώ προς το µέρος του. Όταν έφτασα στα δύο µέτρα, κοίταζα να καθίσω κάπου, γιατί νόμιζα ότι θα συζητούσαµε.
Με κοίταξε άγρια… φοβισμένα… και µε αηδία. Μάζεψε τα πόδια του και έστρεψε το πρόσωπό του στο πλάι, σαν να µην ήθελε να µε δει, σαν να µε φοβόταν, σαν να µε σιχαινόταν και στρίγκλισε δυνατά.
– Get out!
Τα έχασα ακόμα πιο πολύ. Κοίταξα µε απορία.
– Get out! στρίγκλισε δυνατότερα .
– Only one question…, είπα .
– No questions, here! Get out.
Έκανα µεταβολή και έφυγα ζαλισμένος. Ήµουν γεμάτος απορία. Τι συµπεριφορά ήταν αυτή; …Συνάντησα τις φίλες µου, τυχαία βγαίνοντας έξω από την αυλόπορτά του.
– Εµείς φεύγουμε οπωσδήποτε, εσύ θα έρθεις;
Οι φίλες µου ήταν φεμινίστριες. Με το Χριστιανισμό είχαν εχθρικές µάλλον σχέσεις, ενώ έβλεπαν µε κάποια θετική διάθεση τα διάφορα περί τη γιόγκα και τη µαγεία. Γι’ αυτό µου έκανε εντύπωση η διαπίστωση και η παραδοχή που έκανε µία από αυτές.
– Καλέ, τι ήταν αυτός;… Πέσε και προσκύνησέ µε!… Ενώ η δικιά µας η θρησκεία είναι γλυκιά. Αυτός έχει µια αγριίλα.
Την κοίταξα παραξενεμένος. Είχε ξεπεράσει την ιδεολογία της…
~~~

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ