Σα να μη φτάνει το χαρτί και το μελάνι, ένα κύμα ξεσηκώνεται κι η αγωνία, η αβεβαιότητα, η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου αποτυπώνονται γυμνά μπροστά στα ίδια του τα μάτια. Χαράζονται στους τοίχους, στα μάρμαρα, στα μνημεία, συνθήματα και σημεία, που κραυγάζουν την άρνηση, την ανατροπή των πάντων. Ανάμεσά τους τραγικά κι απροκάλυπτα η βία κάνει την εμφάνισή της σαν προτεινόμενος τρόπος ζωής.
«Βία στη βία», γράφεται κάπου και μοιάζει το μαύρο αυτό σύμπλεγμα ένας απόηχος μιας απάνθρωπης ιδεολογίας· ένα πισωγύρισμα στο νόμο του ζωικού βασιλείου που ξέρει, δίχως λογική, πως επιβιώνει μόνο ο ισχυρότερος.
Στις δεκαετίες που προηγήθηκαν αφαιρέθηκε η ασχήμια της βίας. Θεωρήθηκε δίχως περίσκεψη ή σαν η μόνη μέθοδος δημιουργίας ή σαν μέθοδος λαϊκής δράσης κατά του αστικού κράτους που κατέχει τη δύναμη και την εξουσία. «Η βία για τη βία».
Και σήμερα χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιούμε, συλλέγουμε τους πικρούς καρπούς αυτής της ρίζας. Βλέπουμε τη βία ν’ αποθεώνεται στα γήπεδα, στους δρόμους, στους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία, ν’ αναπαριστάνεται με αναίδεια στη μικρή και μεγάλη οθόνη, και την αποδεχόμαστε, νέοι και ώριμοι στην ηλικία, μοιρολατρικά σαν μια μη αναστρέψιμη κοινωνική διαδικασία.
Η βία έγινε ένας δρόμος διοχέτευσης του νεανικού δυναμισμού. Ένας τυφλός, προκλητικός οδηγός, που ξέρει μονάχα να γκρεμίζει, να ξεθεμελιώνει, ν’ αφανίζει. Χωρίς λόγο και λόγους, γιατί της λείπει η ιδέα. Μονάχα με συνθήματα που σαν καρφιά πληγώνουν τα μάτια και την καρδιά μας.
Στο βάθος κάθε μορφής βίας κρύβεται μια τάση εκδίκησης για ότι μας έχει σκληρά απογοητεύσει. Κρύβεται το ψυχικό μαρτύριο που λέγεται ανασφάλεια. Η περιφρόνηση στον άνθρωπο. Η αποστροφή για τα γεγονότα του γύρω κόσμου. Κρύβεται μια αντίδραση χωρίς όρια για την ήττα, που έχουμε υποστεί από τα πάθη μας, για την ενοχή, που έχει τσακίσει το νεύρο της ψυχής μας. Η ανικανότητα για μια βαθύτερη και ωριμότερη πνευματική ζωή. Η έλλειψη αγάπης, που μεταλλάσσεται σε μίσος, αφού οι πατέρες της βίας κήρυξαν την αγάπη σαν αδυναμία κι οπισθοδρόμηση για τον εωσφορικά επηρμένο υπεράνθρωπό τους.
Κι έτσι η «Βία» της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, που έγινε συνεργός στην καταδίκη του Προμηθέα ανθρώπου και τον έδεσε στον Καύκασο, συνεχίζει να τον κρατάει ανελεύθερο, δεμένο, αλλά τώρα και επικίνδυνα απονευρωμένο.
Ανέκφραστο, τον σπρώχνει στο χαλασμό του κόσμου που με μόχθο οικοδόμησε. Τον σπρώχνει άστοχα κι άστοργα στην αυτοκαταστροφή.
Τον οδηγεί σ’ ένα σκοτάδι φοβερό, με τα μάτια θολά και το βλέμμα απλανές, με τη γροθιά υψωμένη, ωστόσο αδύναμη μπροστά σ’ έναν ασύλληπτο εχθρό και τον πείθει για το ψέμα της παντοδυναμίας της.
Μάχεται να του σβήσει τη θύμηση της θεϊκής του καταγωγής. Το μοναδικό σκοπό της κατάκτησης της Βασιλείας του Θεού, που πετυχαίνεται με τη χρήση μιας άλλης βίας, της αγίας βίας. Αυτής που κρατάει τα χέρια υψωμένα σε ικεσία, το βλέμμα δυναμικά στραμμένο στο Θαβώρειο φως, την καρδιά αδούλωτη, τη ζωή ολόκαρπη, ελπιδοφόρα. Αφού «ἀπό τῶν ἡμερῶν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ ἕως ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ια΄ 12), όπως λέει ο Κύριός μας.
Οι «βιασταί» αυτοί, της αρετής, της αγιότητας, δε γκρεμίζουν για να οδηγήσουν στο χάος, γκρεμίζουν τον παλαιό μέσα κόσμο για ν’ ανοικοδομήσουν τον καινό «τον κατά Θεό κτισθέντα».
Δεν ανατρέπουν κυριευμένοι από ένα τυφλό πάθος, ανατρέπουν τ απάθη τους και γίνονται κύριοι του εαυτού τους.
Δεν αναγκάζουν, δεν καταπιέζουν τους άλλους για να ισοπεδώσουν, περιχωρούν, προσφέρονται ειρηνικά κι ελεύθερα.
Οδοποιούν την έλευση της Βασιλείας της αγάπης του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Υιού του Θεού.
Ε. Β.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ