Πατέρες μου και αδελφοί και παιδιά μου, πάλι η κατήχηση είναι προεόρτια, αφού από τη γιορτή των γενεθλίων του Χριστού, έφθασε στην ημέρα των Θεοφανείων, χωρίς βέβαια να έχει κάτι που να αξίζει, και δεν εννοώ τις θείες πανηγύρεις (γιατί αυτό είναι έργο των αγίων και σοφών ως προς τα θεία), αλλά της δικής μου ανάλογης υπόμνησης. Ωστόσο και τώρα πρέπει να σας προσφέρω ο,τι είναι δυνατόν. Διδαχθήκαμε λοιπόν προηγουμένως τα γενέθλια του Χριστού, ότι «ο Χριστός φανερώθηκε σαρκωμένος, εμφανίσθηκε στον κόσμο» και ότι «ήρθε στους δικούς του, αν και οι δικοί του δεν τον δέχθηκαν όλοι». Εμείς όμως που τον δεχθήκαμε (αφού με τα μάτια της πίστεως και τον είδαμε να γεννιέται στο σπήλαιο κατά τρόπο παρθενικό και ακατανόητο, από την προφήτιδα), και τον προσκυνήσαμε πνευματικά και αληθινά, και μαζί με τους αγγέλους ψάλαμε τους ύμνους της ευδοκίας του. Λαβαμε «την εξουσία να γίνουμε παιδιά του Θεού», όπως φωνάζει ο θείος ευαγγελιστής, αφού αποβάλαμε τα καλύμματα των παθών της σάρκας και του αίματος, για να δούμε τα ιερά θεοφάνεια του και να τα ενδυθούμε κατά τρόπο μυστικό. Ο Λόγος πηγαίνει προς τη φωνή της ερήμου, γιατί ήρθεο καιρός της ενηλικίωσης. Μέχρι εδώ, επί τριάντα χρόνια, υποτασσόταν ανθρωπίνως στους γονείς, δείχνοντάς μας την υποταγή• και αυτήν λάβε την όπως θέλεις, είτε κατά τρόπο φυσικό, είτε πνευματικό• ο νυμφίος πηγαίνει στον παράνυμφο, ο δεσπότης στον δούλο, ο σαρκωμένος Θεός στον άσαρκο άγγελο. Γιατί βγαίνει πια και ο Ιωάννης από την έρημο όπου διέμενε, οδηγούμενος από τον Θεό και διδασκόμενος από τον Πατέρα, για να ετοιμάσει τις οδούς του Κυρίου, να κάνει ευθείς τους δρόμους του, και να προετοιμάσει τον περιούσιο λαό του. Και όταν έγιναν αυτά, μέσα από το βάπτισμα της μετάνοιας, συναντά τον Κύριο ερχόμενο και φωνάζει• «Να ο αμνός του Θεού, που σηκώνει τις αμαρτίες του κόσμου». Ζητά ο Χριστός μου από αυτόν το βάπτισμα. Ο Ιωάννης κυριεύεται από έκπληξη. Τον καταπιέζει ο Κύριος να υπακούσει. Αρνείται και δεν δέχεται ο υπηρέτης να εκτελέσει αυτά που ταιριάζουν στον Θεο. Πως φαντάζεσαι τον Πρόδρομο, βρισκόμενο ανάμέσα σε δύο πάθη, το ένα να τον ωθεί να υπακούσει, και το αλλο αντίθετα να τον ωθεί να συναισθανθεί την αναξιότητά του; Γιατίσκεπτόταν, όπως ήταν φυσικό, και έλεγε τα εξής• «Πως να αναλάβω ρόλο τελετάρχη εγώ ο μικρός και αμύητος, και να μυήσω εσένα τον παντέλειο Θεο; Πως να αγγίξω το κεφάλι αυτού που έγειρε τους ουρανούς και κατέβηκε, αυτού που μέτράει τα βουνά με το ζύγι, και όλη τη γη με τη σπιθαμή του; Πως να μπω μέσα στα νερά και να δω γυμνό αυτόν που δεν χωρά πουθενά και σκεπάζει τον ουρανό με τα σύννεφα.
Αλλά όμως ο Χριστός μου του λέει• «Έτσι πρέπει σε μας να εκτελέσουμέ κάθε εντολή». Ποσο μεγάλη συγκατάβαση! Βγάζει τότε το ένδυμα, κατεβαίνει μέσα στο νερό, βαπτίζεται, και η θάλασσα, όπως λέει ο ιεροψάλτης Δαβίδ, «Είδε και έφυγε, ο Ιορδάνης στράφηκε πίσω». Και το Πνεύμα κατέβηκε με τη μορφή περιστεριού, ενώ η φωνή του Πατέρα επιβεβαίωνε• «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο ευαρεστήθηκα». Έπειτα βγαίνει μέσα από το νερό ο Χριστός και φωστήρας και σωτήρας των ψυχών μας. Ω μακάριο χέρι, που άγγιξε το κεφάλι με το οποίο ανακηρύχθηκε η κεφαλή όλων των προφητών! Ω παλάμη, η οποία κράτησε την υπερμεγέθη κεφαλή εκείνου που δεν χωράει στον ουρανό και στη γη. Ω ιερέα θεοχειροτόνητε και ανώτερε από όλους τους ιερείς, που καταξιώθηκες να βαπτίσεις τον Θεό σαρκωμένο!Έλαμψε φως, καθώς ανέτελλε από το νερό ο Ήλιος της δικαιοσύνης την ημέρα εκείνη, και νοερά και αισθητά χαίρεται και αγάλλεται και λάμπει η χώρα του Ζαβουλών και του Νεφθαλείμ, και η Γαλιλαία των εθνικών, και όλα τα περίχωρα του Ιορδάνη, η καλύτερα ολόκληρη η οικουμένη.
Μαζί μ’ αυτά ας δοξάσουμε και εμείς τον Θεο, μαζί μ’ αυτά ας φωτισθούμε και ΄μεις με το φως της γνώσεως• και μέταφερόμενοι σαν με όραμα στον Ιορδάνη, ας δούμε το μέγάλο φως, τον Χριστό μας βαπτισμένο, και ας ασπασθούμε τα ακατάληπτα ίχνη του στα νερά, και ας μην επιστρέψουμε ποτέ πια στο σκοτάδι της αμαρτίας, αλλά ας είμαστε μαζί του• κι ας πορευθούμε μαζί του, αφού έχουμε γίνει καλοί ακόλουθοί του, και πριν από αυτό, ας βαπτισθούμε μαζί με αυτόν. Γιατί είναι δυνατόν καθημερινά να βαπτιζόμαστε, αν θέλουμε, εννοώ με το βάπτισματων δακρύων, το πραγματικά καθαρτήριο και αείφωτο. Τα νερά τα έχουμε από τη φύση μας, έχουμε και μεις Ιορδάνη, φώτιζόμενοι με τα νάματα της κατάνυξης. Ας τον ακολουθούμε καθημερινά. Και αν ανεβεί σε βουνό, ας ανεβούμε και μεις μαζί του. Και αν υποβάλλέται σε πειρασμό από τον διάβολο, θέλοντας να νικήσει τον πειραστή, ας υποβληθούμέ μαζί του σε πειρασμό για λίγο, για να μείνουμε ανενόχλητοι αιώνια. Αν νηστεύει σαν άνθρωπος σαράντα μέρες, ας νηστέψουμε μαζί του καθημερινά, για να απολαύσουμε τα ουράνια αγαθά αιώνια. Δεν ένιωσε ευχαρίστηση ο Χριστός με τη θέα όλων των βασιλειών της γης που του έδειξε οΣατανάς. Ούτε και μεις να γοητευθούμε από τα ευχάριστα αυτού του κόσμου, η από τις ομορφιές και απάτες αυτής της πόλης• και μ’ αυτά ούτε να προσπέσουμε, ούτε να προσκυνήσουμε τον δαί¬μο¬να. Δεν απατήθηκε ο Χριστός μας ώστε να πει να γίνουν οι πέτρες ψωμιά. Ούτε φυσικά και μεις, όταν μας υποβάλλει ο δράκος να πούμε με την καρδιά η τη γλώσσα πράγματα πονηρά, αλλά να λέμε όπως είπε ο Θεός• «Πήγαινε πίσω μου, Σατανά». Αν έτσι τον αντικρούσουμε και ενεργήσουμε έτσι, θα φύγει και θα εξαφανισθεί, η καλύτερα θα καταργηθεί, και θα εμφανισθούν άγγελοι υπηρετώντας μας, και θα γίνουμε δεκτοί από τον Χριστό και θα καταταχθούμε στους μαθητές του και με την απάθεια θα γίνουμε περίλαμπροι, σαν φώτα τέλεια μέσα στον κόσμο, με τη βοήθεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ