Παρασκευή, «ώρα ωσεί έκτη» · λίγο πιο έξω απ’ την Ιερουσαλήμ, στο Γολγοθά: ο χρόνος και ο τόπος του μυστηρίου που συγκλόνισε την άλογη κτίση και άλλαξε την ιστορία του λογικού πλάσματός του. Είναι καρφωμένος πάνω στο ξύλο. Ποιος; Και γιατί;
Ποιος κρεμέται πάνω στο σταυρό; Δεν είναι άγνωστος σε κανένα, αλλά και κανείς δεν μπορεί να πει πως βαθιά Τον γνωρίζει. Είναι ο Θεός. Ο ένας της Τριάδος, ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού. Αυτός που όσο κι αν τρέξουν οι αιώνες και οι χιλιετίες προς τα πίσω, δε θα μπορέσουν να βρουν τη χρονική Του αρχή, γιατί αυτή δεν υπάρχει. Είναι ο άναρχος και ατελεύτητος, «ο μόνος έχων αθανασίαν», ο «αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον». Είναι ο «δι’ ού τα πάντα εγένετο» και «εις το είναι περικρατείται». Ο παντοδύναμος δημιουργός, προνοητής και κυβερνήτης του σύμπαντος, «ο τη αχράντω αυτού παλάμη συνέχων τα σύμπαντα». Δεν είναι άλλος. Αυτός είναι καρφωμένος πάνω στο σταυρό. «Ώ τρόμω παρίστανται αι επουράνιαι δυνάμεις», μπροστά στο ένδοξο μεγαλείο της αγιότητός Του. Είναι Εκείνος που όταν έπλασε τ’ αστέρια, όλοι οι άγγελοί Του Τον ύμνησαν με μεγάλη φωνή. Εκείνος που επετίμησε τους όγκους των υδάτων και «εδειλίασαν» και συνάχυγκαν στα σύνορα που τους έθεσε. Εκείνος που, όταν τα όρη νιώσουν το θεϊκό Του άγγιγμα, καπνίζονται. Είναι Εκείνος…
Αλλά γιατί είναι καρφωμένος πάνω στο σταυρό; Ποιος μπόρεσε Αυτόν, τον Παντοδύναμο, τόσο βαθιά να ταπεινώσει; Κανείς. Σταυρώνεται, διότι Εκείνος το θέλει. Διότι αγάπησε τον άνθρωπο, σπλαχνίστηκε το πλάσμα Του στο κατάντημα της αποστασίας του, στο τσάκισμα της ύπαρξής του. Γι’ αυτό, ντύθηκε τον άνθρωπο, αναδέχθηκε στους ώμους Του την κατάρα του ανθρώπου, την αμαρτία, και πλήρωσε το οφειλόμενο χρέος, αντί ημών και υπέρ ημών, θεράπευσε την πραγματική πληγή του ανθρώπινου γένους με θεραπεία πραγματική, έργο της αγάπης και πανσοφίας Του. Και έτσι εξάλειψε παντελώς με το αίμα Του το ρύπο της αμαρτίας, διέλυσε το κράτος του θανάτου, άνοιξε τον παράδεισο, ενέδυσε τον άνθρωπο με τη στολή του υιού του Θεού. Τον λύτρωσε.
Δυο ερωτήματα, δυο απορίες ενώπιον του Εσταυρωμένου, για να νιώσουμε δύο μεγάλες αλήθειες: Πόσο μας αγαπά ο Θεός. Και πόσο φοβερό και αξιομίσητο πράγμα είναι η αμαρτία.
Και ένα τρίτο ερώτημα: Εάν ο Κύριός μου καρφώθηκε για μένα πάνω στο σταυρό, γιατί εγώ εξακολουθώ να αμαρτάνω; Γιατί προδίδω την πονεμένη αγάπη Του;… Αν στα δύο προηγούμενα ερωτήματα μπορούσε να δοθεί κάποια απάντηση, σ’ αυτό το τρίτο όχι. Γιατί δεν είναι ερώτημα, είναι η τραγωδία του αμαρτωλού ανθρώπου. Που αίρεται με την ειλικρινή αυτοεξέταση, τη μετάνοια, την εκ βαθέων εξομολόγηση…
Καθώς διανύουμε την πιο φερέλπιδα για καρποφορία περίοδο του έτους, ας εμβαθύνουμε στα τρία ερωτήματα, ώστε να αξιωθούμε με καρδιά φλογερή και ψυχή ευγνώμονα να μιλήσουμε στον κόσμο για τον πλούτο της αγάπης του Θεού όπως μας αποκαλύφθηκε περισσότερο από ποτέ άλλοτε πάνω στο σταυρό εκείνη την Παρασκευή.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ