«Πάνω κει στης Πίνδου μας τα βουνά» ανδραγάθησε ο αθάνατος Έλληνας.
Η Ελλάδα απάντησε ΟΧΙ στις απαιτήσεις του Άξονα, όταν της ζήτησαν στις 28 Οκτωβρίου 1940 «γη και ύδωρ», και το υπέγραψαν με το αίμα τους τα ηρωικά παιδιά της πάνω κει στα κακοτράχαλα βουνά.
Μα ξαφνικά τα πράγματα άλλαξαν. Ποιος το περίμενε; Μπήκαν στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941 οι Γερμανοί, καθώς υποχώρησε η Γιουγκοσλαβία, και οι πρώην νικητές της Ηπείρου διατάχθηκαν σε υποχώρηση! Αβάσταχτος πόνος.
Όμως, όχι. Οι Έλληνες δεν συμφιλιώθηκαν με την κατάσταση που δημιουργήθηκε. Αξιωματικοί και στρατιώτες της Σχολής Ευελπίδων και άλλοι μάχιμοι Έλληνες με χίλιους κινδύνους έφυγαν για τη Μέση Ανατολή, όπου ενσωματώθηκαν στις Συμμαχικές Δυνάμεις, μπαίνοντας στον κοινό αγώνα του ελεύθερου κόσμου και αποβλέποντας στην απελευθέρωση της υπόδουλης πλέον πατρίδας μας.
Οι Συμμαχικές Δυνάμεις είχαν καταφύγει στη Βόρεια Αφρική. Εκεί θα αντιμετώπιζαν τις Γερμανικές Στρατιές, που υπό την αρχηγία του φοβερού Ρόμμελ κατέβαιναν ακάθεκτες με σκοπό να καταλάβουν τη Διώρυγα του Σουέζ…
Οι Έλληνες φθάνοντας στην περιοχή της Αλεξάνδρειας συγκρότησαν την 1η ελληνική Ταξιαρχία υπό τον συνταγματάρχη Παυσανία Κατσώτα και θα έπαιρναν μέρος, μετά τη σχετική εκπαίδευση, στις πολεμικές επιχειρήσεις κοντά στο Ελ Αλαμέιν.
Τι ήταν το Ελ Αλαμέιν;
Το Ελ Αλαμέιν ήταν μια μικρή περιοχή κοντά στην Αλεξάνδρεια, άσημη για τους πολλούς εκείνη την εποχή. Μετά όμως την αναμέτρηση εκεί των αντίπαλων Δυνάμεων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Οκτώβριο του 1942, δοξάσθηκε, καθώς εκεί είχαν οι αήττητοι και αγέρωχοι Γερμανοί την πρώτη τους ήττα και την αρχή του τέλους τους.
Η φράση Ελ Αλαμέιν θεωρείται παραφθορά στα αραβικά του ονόματος του Αγίου Μηνά. Στην περιοχή εκείνη είχαν ενταφιασθεί λείψανα από το μαρτύριο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνά, που ήταν από την Αίγυπτο. Στα χρόνια του Βυζαντίου οι αυτοκράτορες τιμούσαν τον τόπο αυτό με δωρεές. Ιδιαίτερα ο αυτοκράτορας Ζήνων (474-491 μ.Χ.) είχε ιδρύσει εκεί προς τιμήν του Αγίου ολόκληρο συγκρότημα κτιρίων, «την πόλιν του Αγίου Μηνά», τη Μηνόπολη. Με το πέρασμα των αιώνων είχε αλλάξει η κατάσταση εκεί. Έμενε όμως ως τοπωνύμιο το Ελ Αλαμέιν, που σήμαινε ο Τόπος του Μηνά.
Σε αυτή την ερημική περιοχή θα γινόταν η αναμέτρηση. Εκεί τάχθηκαν και οι Ελληνικές Δυνάμεις που, όταν ήρθε η ώρα, 23/24 Οκτωβρίου και μέχρι 4 Νοεμβρίου 1942, αγωνίσθηκαν ηρωικά. Έγραψαν τότε: «Η γνώριμη πολεμική κραυγή των Ελλήνων, (ΑΕΡΑ), αντηχεί πάλιν, αλλ’ αυτήν την φοράν εις την Αφρικανικήν έρημον»[1]. Ανταποκρίθηκαν δε τόσο σε ό,τι τους ανατέθηκε, ώστε να προκαλέσουν επαίνους και αληθινή αναγνώριση από τους Συμμάχους. Ο υπουργός για τη Μέση Ανατολή, Καίηζυ, ανέφερε: «Ο Ελληνικός στρατός επιδεικνύει, μέσα εις την άμμον της ερήμου, τας ιδίας αρετάς που είχεν επιδείξει εις τα χιόνια της Αλβανίας»[2].
Και ανάμεσα στις «ίδιες αρετές» ήταν και και η θεοσέβειά τους και η εμπιστοσύνη τους στη θεία ενίσχυση. Και ο Θεός την έστειλε με τον Άγιό Του, που στον τόπο του πολεμούσαν. Ο Άγιος Μηνάς, καβαλάρης ορμητικός –όπως τον είδαν– μπήκε στο στρατόπεδο των Γερμανών και δημιούργησε με την εμφάνισή του πανικό, φόβο και σύγχυση! Μέσα στο στρατόπεδο των Γερμανών παρατηρήθηκαν περίεργες καταστροφές, ανεξήγητες λογικά, που δυσκόλευαν τις επιχειρήσεις τους. Ήταν ο Άγιος Μηνάς που πήγαινε μπροστά! Αυτό λέει η πίστη, και ήταν τόσο ισχυρή και διαδεδομένη η πίστη αυτή στη θαυμαστή επέμβαση του Αγίου Μηνά, ώστε παραχωρήθηκε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας χώρος εκεί, για να ανοικοδομηθεί ο Ναός, ο παλαιός και ερειπωμένος, του Αγίου.[3]
Ελ Αλαμέϊν, Τόπος του Αγίου Μηνά. Τόπος ένδοξος για τους Συμμάχους, που με τους αιματηρούς αγώνες τους χάρισαν στους καταπτοημένους λαούς ανάσα. Τόπος ένδοξος και για τους Έλληνες πολεμιστές, που δεν κάμφθηκαν από το κλίμα της αμηχανίας και της ηττοπάθειας που απειλούσε την κατεχόμενη Ελλάδα, αλλά έδιναν ηρωικό «παρών» στους κοινούς αγώνες για την κοινή ελευθερία, κρατώντας ψηλά το ήθος και το ηθικό του Έλληνα.
Λυδία
 
Μέση Ανατολή: Ανατολικά παράλια της Μεσογείου, Αίγυπτος, Αραβική Χερσόνησος κυρίως.
Άξονας: Γερμανία, Ιταλία και αργότερα και Ιαπωνία
Συμμαχικές Δυνάμεις: Αγγλία, βασικά, Γαλλία και αργότερα και Αμερική
 
[1] Χρονικόν 1940-1944, Νύκτα συμφοράς, Β΄ τόμος, σελ. 176 κ.εξ.
[2] Χρονικόν 1940-1944, Νύκτα συμφοράς, Β΄ τόμος, σελ. 176 κ.εξ.
[3] Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 8ος, σελ. 1121.
 
«Πρός τή ΝΙΚΗ», Οκτώβριος 2019