«ἡ οὖν Μαρία ὡς ἦλθεν ὅπου ἦν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἰδοῦσα αὐτὸν ἔπεσεν αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας λέγουσα αὐτῷ· Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, οὐκ ἂν ἀπέθανέ μου ὁ ἀδελφός. ᾿Ιησοῦς οὖν ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς συνελθόντας αὐτῇ ᾿Ιουδαίους κλαίοντας, ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν, καὶ εἶπε· ποῦ τεθείκατε αὐτόν; λέγουσιν αὐτῷ· Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε. ἐδάκρυσεν ὁ ᾿Ιησοῦς.»
«Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς». Η απόλυτη χαρά της θείας φύσεως του Χριστού, δεν απέκλειε τα δάκρυα της ανθρώπινης φύσεώς του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης προσθέτει και άλλα στοιχεία. Ο Κύριος, δίπλα στον τάφο του Λαζάρου, «ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καί ἐτάραξεν ἑαυτόν». Πώς πρέπει να εννοήσουμε τη συγκίνηση αυτή του Χριστού; Διότι επί τέλους ο Ιησούς ήξερε ότι θα αναστήσει τον Λάζαρο. Στον πόνο, λοιπόν, του Ιησού δεν πρέπει να δούμε τη συμπάθεια για το φίλο πέθανε, αφού σε λίγο θα είναι πάλι κοντά του αναστημένος, ζωντανός. Για κάτι άλλο κλαίει ο Ιησούς. Κλαίει για τον παγκόσμιο θλιβερό κλήρο των ανθρώπων. Για το θάνατο που συντρίβει την ανθρώπινη φύση, που ο Πατήρ έπλασε τόσο όμορφη. Δακρύζει ο Ιησούς για τον πανανθρώπινο πόνο – συνέπεια της αμαρτίας. Ο Θεάνθρωπος φορτώνεται αυτόν τον πόνο. Η οδύνη του είναι η συμμετοχή του στην οδύνη του κόσμου[1]. Τα δάκρυα των ανθρώπων τον συγκινούν αμέσως. Όπως κι οι αθλιότητές τους Τον έφεραν από τον ουρανό στη γη. Τα αυτιά Του υπήρξαν και είναι πάντοτε ανοικτά για να ακούνε τους στεναγμούς τους και ο ήχος των θρήνων τους βρίσκει αμέσως απήχηση στην καρδιά Του[2].
Ο Κύριος αγαπά τόσο πολύ τον άνθρωπο, που δεν μπορούμε ούτε να το σκεφτούμε. Για να φτάσουμε κι εμείς την αγάπη του Θεού, πρέπει να συμπάσχει η καρδιά μας  και όχι μόνο τον άνθρωπο να αγαπούμε, αλλά να συμπονούμε και κάθε πλάσμα, κάθε κτίσμα του Θεού. Ο άνθρωπος είναι μεγάλο δημιούργημα. Αν βλέπεις ότι παραπλανήθηκε και θα καταστραφεί, προσευχήσου γι’ αυτόν και κλάψε, αν μπορείς, αλλιώς στέναξε τουλάχιστον γι’ αυτόν ενώπιον του Θεού[3].
Αν θέλεις να μοιάσεις στον Θεό, αν θέλεις να δακρύσεις μαζί Του, απόκτησε αγάπη για όλο τον κόσμο. Πόνεσε για όλους, ακόμη και για τους εχθρούς σου. Κλάψε για τον πόνο και την ανάγκη τους. Και, κυρίως, ζήτησε με δάκρυα τη σωτηρία τους.
Κύριε, δώσε να μοιάσω σε Σένα. Δώσε, να χύνω δάκρυα για τον εαυτό μου και για όλη την οικουμένη… Δώσε να ποθώ να Σε γνωρίσουν όλοι οι λαοί και να ζήσουν αιώνια μαζί σου…
________________________________________
[1] Ιησούς. Ατενίζοντας τον Σωτήρα. Εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 2001.
[2] Π.Ν.Τρεμπέλα, Υπόμνημα στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, Εκδόσεις «Ο Σωτήρ», Αθήνα 1979.
[3] Αρχιμ. Σωφρονίου, Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2013.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ