«Αμόκ και λατρεία για τον θεό Κ.»
«Αποθέωση Κ.»
«Αμόκ – ήλθε ο θεός ο Κ.»
«Μεσσίας για οπαδούς ο Κ.»
Τέσσερις τεράστιοι, φανταχτεροί τίτλοι σε ισάριθμες εντυπωσιακά πολύχρωμες αθλητικές εφημερίδες, κρεμασμένες στο περίπτερο, τράβηξαν την προσοχή μου. Ήταν ένα απόγευμα στις αρχές του Ιουνίου και περίμενα στη στάση το λεωφορείο, όταν μια φευγαλέα ματιά στο διπλανό περίπτερο μ’ έπνιξε στην απορία: Ποιος να ‘ταν άραγε αυτός ο καινούργιος «θεός», που, όπως συμπλήρωναν οι υπότιτλοι, έφθασε από αέρος στην Αθήνα και οι ξετρελαμένοι λάτρεις του σήκωσαν και το αεροπλάνο στα χέρια τους; Ντρεπόμουνα να λύσω την απορία μου ρωτώντας του αγνώστους, που περίμεναν μαζί μου στη στάση εκείνη την ώρα. Μόνο το βράδυ βρήκα κάποιον φίλο, που ‘ξερε πιο πολλά από μένα, και με διαφώτισε ότι ο νέος «θεός» είχε τη δύναμη στα πόδια και ανήκε στην ομάδα του αρχαίου ημίθεου, του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, απ’ όπου με μεταγραφή ήρθε τώρα να υπηρετήσει τη θρησκεία – ΑΕΚ!
Μέχρι να λύσω όμως την απορία αρκετά πράγματα γύρισαν στο μυαλό μου. Έτσι καθώς αμήχανος και απορημένος κοίταζα στο βάθος του δρόμου μήπως και φανεί το λεωφορείο, σκόρπιες και ασύντακτες μου ήρθαν κάποιες σκέψεις και το ίδιο πρόχειρα τις ρίχνω και τώρα στο χαρτί.
Στην αρχή με κάποια εύθυμη διάθεση είπα μέσα μου, πως είναι φανερό ότι ζούμε σε βαθιά θρησκευόμενη χώρα, αφού ακόμη και η αθλητική ορολογία μας είναι τόσο πλούσια θρησκευτική: θεοί και αποθεώσεις και θρησκείες και λατρείες και μεσσίες κλπ. από τους αθλητικούς μας συντάκτες!…
Μετά μάλωσα τον εαυτό μου. «Δεν είναι το πράγμα ευχάριστο και αστείο», του είπα. Είναι θλιβερότατο και τραγικό. 2000 σχεδόν χρόνια μ.Χ. και ζούμε σε μια εποχή νεοειδωλολατρίας. Νέοι «θεοί», από τους πιο ακριβούς μέχρι τους πάμφθηνους, γίνονται ινδάλματα, αντικείμενα λατρείας, κερδίζουν τις καρδιές των ανθρώπων και την ολόψυχη αφοσίωσή τους. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς θεό, σκέφτηκα. Και αν χάσουν τον αληθινό, θα προσκυνήσουν τους ψεύτικους. Κάπου θα δώσουν την καρδιά τους. Και «εις ο πράγμα η καρδία τινός δέδεται και όπου η επιθυμία αυτού, εκείνο εστιν αυτού θεός», θυμήθηκα το σοφό πατερικό λόγο.
Οι μεγάλοι αθλητές που τόσο συγκινούν τις καρδιές πολλών σήμερα, έκαναν βέβαια το μεγάλο τους αγώνα και αναδείχτηκαν. Έκαναν τη σκληρή τους άσκηση με αφοσίωση που θα ζήλευαν και οι αρχαίοι ασκητές. Τήρησαν τις δικές τους νηστείες, την ιδιαίτερη δίαιτα των αθλητών, με θαυμαστή ακρίβεια, υπάκουσαν στις εντολές των προπονητών με θρησκευτική ευλάβεια και… «θεώθηκαν». Τώρα καραβάνια οπαδών με αυτοκίνητα, αεροπλάνα και πλοία κάνουν «ιερές» αποδημίες και τους ακολουθούν όπου εμφανίζονται και ας γυρνούν πολλές φορές απογοητευμένοι. Μένει η ελπίδα για την άλλη φορά… Τώρα οι «πιστοί» τους κάνουν τις δικές τους αγρυπνίες για να τους παρακολουθούν από τις τηλεοράσεις μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, γιατί παίζουν στο άλλο ημισφαίριο της γης και έχουν τις δικές τους ώρες οι «θεοί». Τώρα πολλοί τους έχουν αφίσες, κάδρα, εικόνες στα δωμάτια και στα σαλόνια τους να τους προσκυνούν και να τους ανάβουν και κανένα κερί…
Μόνο που τα κάδρα και οι φωτογραφίες αυτές κάθε τόσο πρέπει να αλλάζουν. Τους ανεβάσαμε μέχρι τον τρίτο ουρανό όταν έκαναν το άλμα και προκρίθηκαν. Και μετά ήλθε το ναυάγιο. Χολώθηκε ο ένας «θεός» και οι άλλοι πέσαν να τον εξευμενίσουν. Ακούστηκαν και μερικές βρισιές εκεί, που ήρθαν στις πρώτες σελίδες όχι μόνο των αθλητικών, αλλά και των άλλων εφημερίδων. Και αισθανθήκαμε εθνικά ρεζιλεμένοι. Εκεί που περιμέναμε ότι θα μας γράψει η ιστορία, η ιστορία μας ξέχασε. Το αποτέλεσμα ήταν μηδέν. Καθαρό και ολοστρόγγυλο μηδέν. Και οι «θεοί» γύρισαν πίσω ντροπιασμένοι και ξεχάστηκαν. Ο αρχηγός τους, που διηύθυνε απ’ έξω, πήρε το απολυτήριό του και έφυγε. Έχουν και οι «θεοί» ημερομηνία λήξεως… Τώρα ψάχνουμε για άλλους και μετά από λίγο θα χρειαστούμε και πάλι άλλους κ.ο.κ. Για να αποδεικνύεται και από τη συνεχή εναλλαγή τους στο αθλητικό μας πάνθεο, πως όλοι τους είναι ψεύτικοι και εμείς μονίμως απατημένοι.
Θυμάμαι που πριν μερικά χρόνια οι αθλητικοί συντάκτες και ανταποκριτές ονόμαζαν ένα γήπεδο της πατρίδας μας πάλι και ξανά και ατέλειωτες φορές «ναό του ελληνικού ποδοσφαίρου». Αν δεν κάνω λάθος, εκεί μέσα οι δικοί μας εξόντωσαν πολλούς άλλους ευρωπαϊκούς «θεούς» και έφτασαν μέχρι τον τελικό, όπου εξοντώθηκαν και οι ίδιοι. Τέλος πάντων. Όμως, όταν μετά από χρόνια περνούσα έξω από εκείνο το γήπεδο, έτσι αυθόρμητα πήγαινε το χέρι μου να… κάνω το σταυρό μου!… Έξω από το «ναό του ελληνικού ποδοσφαίρου»!…
Το λεωφορείο που περίμενα δεν έλεγε να ‘ρθει. και εγώ σκεφτόμουνα τώρα πόσο χρήσιμη θα ήταν μια έκκληση στους Έλληνες ιεραποστόλους που εργάζονται στην Αφρική, στις Ινδίες, στην Κορέα και όπου αλλού, να γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα και να κηρύξουν και πάλι εδώ, στην Ορθόδοξη πατρίδα μας και στο κέντρο της Αθήνας τον ένα, άγνωστο, αληθινό Θεό. Αυτόν που τον εξόρισαν όλοι οι ψευτοθεοί και οι ψευτοθεές του κόσμου, αθλητές, τραγουδιστές και καλλιτέχνες, πολιτικοί και σοφοί επιστήμονες ακόμη, που κερδίζουν το θαυμασμό, την προσκύνηση και τη λατρεία, και τρέφουν τις ελπίδες και τις προσδοκίες των πολλών σήμερα.
Ούτε οι ίδιοι όμως μένουν αληθινά ικανοποιημένοι απ’ όλα αυτά ούτε τους άλλους μπορούν βαθιά να ικανοποιήσουν. Τα φώτα, η προβολή και τα χειροκροτήματα δε γεμίζουν το βάθος της ανθρώπινης ψυχής. Ο πρόσκαιρος θαυμασμός δε θεώνει τον άνθρωπο. Τον οδηγεί στην ειδωλολατρία και τελικά τον εξουθενώνει. Μόνον ο Ένας και μόνος, ο Αληθινός Θεός αναδεικνύει τους αληθινούς κατά χάριν θεούς. Που βαθιά και αληθινά χαρούμενοι και αναπαυμένοι αποτελούν τη μόνη σωστή ελπίδα και για όλο τον κόσμο γύρω τους. Γιατί δεν τους φθείρει η απατηλή ματαιότητα του πρόσκαιρου κόσμου, αλλά λάμπουν με αμείωτη αίγλη στην αιωνιότητα του Θεού.
Το λεωφορείο πλησίασε. Πήρα τη θέση μου και άφησα τις προηγούμενες σκέψεις. Άλλος είναι ο προορισμός μου, είπα.
«Μακάριος ανήρ, ού εστι το όνομα Κυρίου ελπίς αυτού, και ουκ επέβλεψεν εις ματαιότητας και μανίας ψευδείς» (Ψαλμ. 39)
•    ΕΤΙΚΕΤΕΣ
•    κενοδοξία

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ