Ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα στην Πάτρα, η Νατάσα, πρωτοετής φοιτήτρια στο Μαθηματικό θυμήθηκε να τηλεφωνήσει στην κ. Σταματία, την ηλικιωμένη γυναίκα που κατοικούσε στο απέναντι ακριβώς διαμέρισμα από το πατρικό της στην Αθήνα. Κατεβάζοντας το ακουστικό δάκρυα συμπόνιας κύλησαν από τα μάτια της, ιδιαίτερα μετά από τα τελευταία της λόγια: «Μην ξεχνάς παιδί μου, να προσεύχεσαι και γι αυτούς που ζουν σε μοναξιά».
Και δεν ήταν μόνο η μοναξιά που πίκραινε την κ. Σταματία, αλλά και η φτώχεια. Χρόνια τώρα είχε χάσει το σύζυγό της, από αρχοντική οικογένεια, ενώ τα δυο της παιδιά, μορφωμένα, αποκαταστημένα στο εξωτερικό δεν έδιναν ίχνη της παρουσίας τους.
Ζούσε καταμόναχη στα γηρατειά, με συντροφιά… ένα σκύλο και ένα ραδιόφωνο, που επιλεκτικά ακούγοντάς το, της έδινε την αίσθηση της ανθρώπινης παρουσίας. Πόσο τραγικά αληθινή φαινόταν στη Νατάσα η στατιστική πληροφορία που πρόσφατα είχε ακούσει “60% μοναξιά για την τρίτη ηλικία στην Ελλάδα”. Κι αναλογιζόταν έπειτα: “Άνθρωποι που αξίζουν την τιμή και την ευγνωμοσύνη όλων μας, για ότι πρόσφεραν στην κοινωνία, όνομα καλό, τιμιότητα, αρχές, αξιοπρέπεια, αφοσίωση στο Θεό, δεν θα έπρεπε να ζουν ευτυχισμένοι στα γηρατειά, με φροντίδα, στοργή, χωρίς της αδιαφορίας την παγωνιά;
Ας ήταν καλά οι κυρίες από τον ενοριακό Προνοιακό τομέα, που έφερναν καθημερινά στην κ. Σταματία φρεσκομαγειρεμένο και νόστιμο φαγητό…
Το χιονόνερο είχε επιτέλους σταματήσει. Η Νατάσα κοίταζε από το παράθυρο έξω, στο δρόμο, μα ήταν σαν να μην έβλεπε. Τόσο την είχαν συνεπάρει οι σκέψεις της. Τη συνέφεραν οι χαρούμενες φωνές κάποιων παιδιών της γειτονιάς, που τραγουδούσαν- κι ας μην είχε φτάσει ακόμα η μέρα τους, τα κάλαντα:
“Καλήν εσπέραν άρχοντες
αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη Θεία γέννηση
να πω στ’ αρχοντικό σας…”
Ευχαριστημένη γύρισε στο στολισμένο γιορταστικό της δωμάτιο. Τώρα το βλέμμα της έπεσε στην εικόνα του φύλακα Αγγέλου που κρεμόταν πάνω στο γραφείο της. Η σκέψη φωτίστηκε: Μα πραγματικά, κάθε άνθρωπος, δεν έχει ένα δικό του άγγελο, που σταλμένος από τον Θεό τον συντρέχει στις κακοτυχίες και στις ανάγκες της ζωής του; Να λοιπόν που η αγάπη του Θεού συντροφεύει αόρατα και σκεπάζει με αγγελικές φτερούγες την κ. Σταματία.
Κι έπειτα αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε η ίδια περισσότερο να κάνει γι αυτήν ιδιαίτερα αυτά τα Χριστούγεννα. Να προσέφερε τις λιγοστές οικονομίες της, μπορούσε. Μπορούσε ακόμη να προτείνει στους γονείς της, εκτός από τα τρόφιμα που συνήθως της ψώνιζαν, να την καλέσουν στο Χριστουγεννιάτικο τους τραπέζι. Μπορούσε… Και πάλι δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της, Να αυτή τη φορά η καρδιά της ένιωθε μια αλλιώτικη ζεστασιά και χαρά. Σαν να γιόμιζαν όλα γύρω τους φως, σαν να αντηχούσαν Χριστουγεννιάτικες υμνωδίες αγγελικές. Γιατί είχε βρει το ωραιότερο, το πολυτιμότερο δώρο για την κ. Σταματία, το δώρο της έμπρακτης αγάπης, που σπάει το κατεστημένο της απρόσωπης κοινωνίας μας. Και κάνει τη ζωή μας κοινωνία αδελφών, κοινωνία Χριστού…
Σε λίγες μέρες η Νατάσα θα γύριζε στο σπίτι της στην Αθήνα. Μα αυτή την αίσθηση πρώτη φορά τη δοκίμαζε, να προσμένει τόσο έντονα τη μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων, τη μέρα τη μοναδική, που η θεϊκή αγάπη κατέβηκε ανάμεσα μας, για να κάνει τη γη μας ένα κομμάτι του Παραδείσου.
Κ.Α.
από το περιοδικό «Προς τη Νίκη»
Τεύχος 682 – Δεκεμβρίου 2006, σελ. 22-23
«Το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο δώρο»