Διαβάζουμε: «Τῇ αὕτῃ ἡμέρᾳ τήν ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας ἤτοι τοῦ ἱεροῦ αὐτῆς Μαφορίου, τοῦ ἐν τῷ σορῷ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν, ὄτε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός κατεῖδεν ἐφηπλωμένην αὐτήν ἄνωθεν καί πάντας τούς εὐσεβεῖς περισκέπουσαν».
Λόγω τῶν πολλῶν θαυμάτων ἀπό τήν Παναγία, πού ἀνέφεραν οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες στόν Ἑλληνοϊταλικό πόλεμο τό 1940, ἡ Ἱερά Συνοδός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἀπόφασή της τό 1952, καθιέρωσε νά ἑορτάζεται ἡ Ἅγια Σκέπη τῆς Θεοτόκου ἀντί γιά τήν 1η Ὀκτωβρίου, στίς 28 Ὀκτωβρίου.
Ἡ ἑορτή τῆς Ἅγιας Σκέπης τῆς Θεοτόκου ἡ ὁποία τελοῦνταν ἀπό παλαιοτάτων χρόνων τήν 1η Ὀκτωβρίου, ἦταν ἀνάμνηση τοῦ θαύματος τό ὁποῖο εἶδε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας. Κατά τή διάρκεια μιᾶς ἀγρυπνίας στό παρεκκλήσι τῆς «Ἅγιας Σοροῦ» τοῦ ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας εἶδε τήν Θεοτόκο νά προχωράει ἀπό τίς βασιλικές πύλες πρός τό θυσιαστήριο ἀνάμεσα σέ λευκοφόρους ἅγιους, ἀπό τούς ὁποίους ξεχώριζαν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ὅταν ἔφθασε στό θυσιαστήριο γονάτισε καί προσευχόταν γιά πολλή ὥρα, κλαίγοντας καί παρακάλωντας τόν Υἱό της γιά τήν σωτήρια τοῦ κόσμου. Ὅταν ὁλοκλήρωσε τήν δέησή της, ἔβγαλε ἀπό τό κεφάλι της τό ἀστραφτερό μαφόριο, πού φοροῦσε καί μέ μία κινήση τό ἅπλωσε σάν σκεπή ἐπάνω ἀπό τό ἐκκλησίασμα. Ἔτσι ἁπλωμένο τό ἔβλεπε γιά ἀρκετή ὥρα ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας μαζί μέ τόν Ἐπιφανιο, πού τόν συνόδευε. Ὅσο φαινόταν ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος, φαινόταν καί ἡ ἱερή ἐσθήτα νά σκορπίζει τή Χάρη της. Ὅταν ἐκείνη ἄρχισε νά ἀνεβαίνει πρός τόν οὐρανό, ἄρχισε καί ἡ Θεία Σκέπη νά συστέλλεται καί σιγά – σιγά νά χάνεται. Τό ἱερό αὐτό μαφόριο πού φυλασσόταν ἐκεῖ συμβόλιζε τήν Χάρη καί τήν προστασία πού παρέχει ἡ Παναγία στούς πιστούς.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Σκέπης σου Παρθένε ἀνυμνοῦμεν τάς χάριτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην ἐφαπλοῖς ὑπέρ ἔννοιαν, καί σκέπεις τόν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς· σέ γάρ σκέπην καί προστάτιν καί βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρός ἡμᾶς σου προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὥσπερ νεφέλη ἀγλαώς ἐπισκιάζουσα
Τῆς Ἐκκλησίας τά πληρώματα Πανάχραντε,
Ἐν τῇ πόλει πάλαι ὤφθης τῇ βασιλίδι.
Ἀλλ’ ὡς σκέπη τοῦ λαοῦ σου καί ὑπέρμαχος
Περισκέπασον ἡμᾶς ἐκ πάσης θλίψεως
Τούς κραυγάζοντας, χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.

Μεγαλυνάριον.
Σκέπης σου τρυγῶντες τάς δωρεάς, καί τάς καθ’ ἑκάστην, Θεονύμφευτε παροχάς, ὑμνοῦμεν Παρθένε, τήν σήν μεγαλωσύνην, τήν πρός ἡμᾶς σου πρόνοιαν, μεγαλύνοντες.