Η Ὅσια Ἀναστασία ἔζησε στά χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ καί καταγόταν ἀπό τήν Ρώμη. Ὅταν πέθαναν οἱ πλούσιοι γονεῖς της, διαμοίρασε τήν περιουσία πού κληρονόμησε στούς φτωχούς καί ἀποσύρθηκε σέ μοναστήρι.
Ὅταν τήν συνέλαβε ὁ ἡγεμόνας Πρόβος, ὑπενθύμισε στήν Ἀναστασία τήν ἀνθηρή νεότητά της, γιά τήν ὁποία θά ἔπρεπε νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. Τότε, δυναμική ὑπῆρξε ἡ ἀπάντηση τῆς Ἀναστασίας: «Ἐγώ, εἶπε, μία ὡραιότητα καί νεότητα γνωρίζω, ἐκείνη πού δίνει ὁ Χριστός στίς πιστές καί γενναῖες ψυχές, πού προτιμοῦν γι’ Αὐτόν τόν θάνατο ἀντί ἄλλων ἐγκόσμιων ἀγαθῶν, ὅταν αὐτά προτείνονται γιά τήν προδοσία τοῦ Θεοῦ τους. Πλούτη εἶχα ἄφθονα. Δέν τά θέλησα. Ἀλλά τόν Χριστό μου τόν θέλω καί ἀπ’ Αὐτόν καμία δύναμη δέν θά μπορέσει νά μέ χωρίσει. Ἂν ἀμφιβάλλεις, δοκίμασε».
Ἐξαγριωμένος ἀπό τήν ἀπάντηση ὁ Πρόβος, τήν μαστίγωσε στό πρόσωπο καί τήν ἅπλωσε σέ ἀναμμένα κάρβουνα. Ἔπειτα, τήν κρέμασε καί τῆς ἔσκισε τό σῶμα. Μετά ἔκοψε τούς μαστούς της, ξερίζωσε τά νύχια της καί τελικά τήν ἀποκεφάλισε.
Ἔτσι, ἡ Ἀναστασία πῆρε τόν ἁμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.  

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ἀσκήσει ἐκλάμψασα, ὥσπερ παρθένος σεμνή, ἀθλήσεως αἵμασι, τήν τῆς ἁγνείας στολήν, ἐνθέως ἐφοίνιξας· ὅθεν Ἀναστασία, ὡς Ὁσία καί Μάρτυς, χάριτας ἰαμάτων, ἀπαστράπτεις τῷ κόσμῳ, πρεσβεύουσα τῷ Σωτήρι, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοvτάκιοv. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας νάμασι, καθηγνισμένη Ὁσία, μαρτυρίου αἵμασι, Αvαστασία πλυθεῖσα, παρέχεις, τοῖς ἐν ἀνάγκαις τῶν νοσημάτων, ἴασιν, καί σωτηρίαν τοῖς προσιοῦσιν, ἐκ καρδίας· ἰσχύν γάρ νέμει, Χριστός ὁ βρύων, χάριν ἀέναοv.

Μεγαλυνάριον.
Ἔφυς ὥσπερ ῥόδον πανευθαλές, ἐν δικαιοσύνης, τοῖς λειμῶσιν ἀσκητικῶς, καί ὀσμήν χαρίτων, ἀθλητικῶς ἐκπέμπεις, σεμνή Ἀναστασία, τοῖς σέ γεραίρουσι.