Ἦταν Ρωμαῖος ἀριστοκράτης ἀπό βασιλικό γένος, γιός τοῦ Φαύστου καί τῆς Ματθιδίας. Ὁ Κλήμης σπούδασε ὅλες τίς ἐπιστῆμες τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἀντάμωσε τόν Ἀπόστολο Πέτρο καί διδάχθηκε ἀπ’ αὐτόν τήν ἀληθινή πίστη καί θεογνωσία, ὁπότε ἔγινε θερμός κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου καί συνέγραψε ἀρκετά συγγράμματα.
Ὁ Κλήμης ὑπῆρξε τρίτος ἐπίσκοπος Ρώμης, ἀφοῦ διαδέχθηκε τόν Ἀνέγκλητο, περίπου τό ἔτος 92 μ.Χ. Ποίμανε μέ ὑπέρμετρο ζῆλο τήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, στά βαριά ἐκεῖνα χρόνια τῶν διωγμῶν. Συνελήφθη ἀπό τό Δομετιανό καί ἐξορίστηκε σέ πόλη ἔρημο κοντά στή Χερσώνα.
Ἐκεῖ, ἔδεσαν στό λαιμό του μιά σιδερένεια ἄγκυρα καί τόν ἔριξαν στήν θάλασσα, ὅπου παρέδωσε τήν ἁγία ψυχή του (101 μ.Χ).
Ἀξίζει, ὅμως, νά σημειώσουμε ὅτι ὁ Κλήμης δέν ὑπῆρξε μόνο σοφός κατά τήν γραμματική μόρφωση, ἀλλά ἀνῆκε σ’ αὐτούς πού ὁ Θεῖος Παῦλος ὀνομάζει «σοφούς εἰς τό ἀγαθόν, ἀκεραίους δέ εἰς τό κακόν». Συνετούς, δηλαδή, ὅταν κάνουν τό καλό, καί συγχρόνως ἀμέτοχους ἀπό κάθε κακό.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τήν ὡραιότητα.
Τῆς θείας γνώσεως, εὔσημοι σάλπιγγες, καί τῶν τῆς πίστεως, θεσμῶν ἐκφάντορες, Ἱερομάρτυρες Χριστοῦ, ἐδείχθητε τοῖς ἐν κόσμῳ, Κλήμη παναοίδιμε, τῆς ζωῆς κλῆμα εὔκαρπον, καί Πέτρε θεόσοφε, εὐσεβῶν πέτρα ἄρρηκτε· διό ὡς τῶν ἀρρήτων ἐπόπται, ῥύσασθε πάσης ἡμᾶς βλάβης.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐκκλησίας ἄσειστοι καί θεῖοι πύργοι, εὐσεβείας ἔνθεοι, στῦλοι ὡς ὄντως κραταιοί, Κλήμη σύν Πέτρῳ πανεύφημοι, ὑμῶν πρεσβείαις, φρουρήσατε ἅπαντας.

Μεγαλυνάριον.
Κλῆμα ἀφθαρσίας πανευθαλές, ὁ Κλήμης ἐδείχθη, οἶνον στάζον τόν μυστικόν, πέτρα Ἐκκλησίας, ὁ Πέτρος δέ ὡράθη· διό τάς ἀριστείας, τούτων ὑμνήσωμεν.