Ὁ Ἅγιος Εἰρήναρχος ἔζησε τήν ἐποχή τοῦ βασιλιά Διοκλητιανοῦ καί καταγόταν ἀπό τήν Σεβάστεια.
Γεννήθηκε σέ οἰκογένεια εἰδωλολατρῶν καί εἶχε μάθει νά αἰσθάνεται μᾶλλον ἀπέχθεια πρός τούς χριστιανούς. Ὑπηρετοῦσε τούς βασανιστές τῶν χριστιανῶν στούς διωγμούς των.
Ὅμως ἡ συχνή προσέγγιση πού εἶχε μέ τούς μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, φώτισε σταδιακά τόν Εἰρήναρχο. Ἔβλεπε τούς ἡρωικούς μάρτυρες πράους ἀλλά ταυτόχρονα δυνατούς καί ἀκλόνητους εἰς τήν πίστη τους, τίς γυναῖκες νά ὑπομένουν τά φρικτά βασανιστήρια μέ καρτερικότητα καί αὐταπάρνηση καί τούς θαύμαζε γιά τό μεγαλεῖο τους. Ἡ βαθμιαία αὐτή μεταβολή στήν ψυχή τοῦ Εἰρηνάρχου κατέληξε στήν ὁμολογία του στόν Χριστό.
Ἡ ὁμολογία αὐτή τοῦ στοίχισε τό θάνατο, τόν ὁποῖο βρῆκε διά ἀποκεφαλισμοῦ καί τόν ὁποῖο ὑπέστη μέ πλήρη ἀγαλλίαση.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Εἰρήνης τόν πρύτανιν, ὁμολογήσας πιστῶς, τῆς πλάνης τόν τάραχον, κατέλιπες νουνεχῶς, θεόφρον Εἰρήναρχε· ὅθεν δι’ ὕδατός τε, καί πυρός ὡς διῆλθες, ἔβης τροπαιοφόρος, πρός οὐράνιον λῆξιν, εἰρήνην καί σωτηρίαν, πᾶσιν αἰτούμενος.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχάς τῆς φύσεως.
Ὡς στρατιώτης ἄριστος, τοῦ τῆς εἰρήνης ἄρχοντος, τοῦ σκότους Μάρτυς καθεῖλες τόν ἄρχοντα, τῇ καρτερᾷ ἐνστάσει σου· καί ταῖς σαῖς ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνη φυλάττοις Εἰρήναρχε, τούς πίστει εὐφημοῦντας, τά θεῖά σου κατορθώματα.

Μεγαλυνάριον.
Τῆς εἰρηνοδώρου μαρμαρυγῆς, Εἰρήναρχε μάκαρ, εἰσδεξάμενος τήν αὐγήν, υἱός φωτός ὤφθης, περιφανῶς ἀθλήσας· διό ταῖς σαῖς πρεσβείαις, ἡμᾶς διάσωζε.