Ακόμα κι αν δεν το είχε πει ο ποιητής, εκείνη η εκπαιδευτικός, το είχε βιώσει πολλές φορές σε δύσκολες ώρες: «…μα η άγια η φωτιά, μια πόσβησε, δεν την ανάβει πλιά ανθρώπινο προσάναμμα ή πυροδότης… Του κάκου! Στη χλια χόβολη και μεσ’ στη στάχτη πλια σπίθας ιδέα ουδ’ έλπιση δεν έχει μείνει…» *
… Αυτό το Β1 δεν τραβάει, κατά το κοινώς λεγόμενο. Οι απόψεις των καθηγητών γενικευμένες και απόλυτες συγκλίνουν. Όμως εκείνη – πέρα από τις μαθησιακές δυσκολίες στα Αρχαία και το Συντακτικό, τα κακογραμμένα τετράδια, τα ταλαιπωρημένα βιβλία, που αντικατέστησαν το πρόχειρο – κατόρθωσε να αναπτύξει και να συνάψει μαζί τους έναν άλλου είδους κώδικα επικοινωνίας μιας ειλικρινούς και αμοιβαίας αγάπης. Την ενοχλούσε που «κακολογούσαν» το Β1 της. Είχε διαβάσει αυτό που έλεγε ο Έλιοτ ότι: «Χωρίς την αμοιβαία γνωριμία, δεν δημιουργείται πολιτισμός ψυχής».
…Απριλής ήταν, του 2006. Κι ήρθε μια «έλπιση». Από μια ομάδα μαθητών Δευτέρας Γυμνασίου. Ποιος το περίμενε; Από το Β1 φυσικά κανείς!
Αφορμή το μάθημα «Αρχαία Ελλάδα, από την αγωγή των νέων στην Αθήνα». Ένα μικρό κείμενο από τον Πλάτωνα, και πυροδοτήθηκε η ατμόσφαιρα από την έκρηξη της Μαρίας, που έκανε την τάξη να σηκωθεί όρθια: «Γιατί, κυρία, το εκκλησάκι στην αυλή του σχολείου μας παραμένει κλειστό; Ένα κεράκι θέλουμε ν’ ανάβουμε τουλάχιστον τις μέρες των εξετάσεων!»
Αυτό ήταν! Είχε εισηγηθεί ο Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων, ο Αρχιερατικός επίτροπος της Μητροπόλεως, καθώς και το Προεδρείο του 15μελούς συμβουλίου, να ανοίξει το εκκλησιδάκι, που υπήρχε στο προαύλιο του σχολείου, εγκαταλελειμμένο χρόνια τώρα. Αποτέλεσμα; Αποκαΐδια, στάχτη! Το θέμα μπήκε στα αρχεία. Ερμητικά κλειστή η θύρα του ναΐσκου, ερμητικά κλειστές κι αδιάφορες και οι καρδιές των υπευθύνων εδώ και χρόνια. Η επιμονή όμως και η ανυποχώρητη στάση αυτών των φαινομενικά αδιάφορων μαθητών του Β1 καρποφόρησε. Χωρίς πρωτόκολλα και συνετές διαδικασίες, «συνέλαβαν» τον κ. Διευθυντή και με το… «έτσι θέλουμε» απέσπασαν δυναμικά το πολυπόθητο κλειδί. Η συνέχεια; Μια ομάδα με είδη καθαρισμού έκαναν να… τρίβουν τα μάτια τους, όσοι παρακολούθησαν το τόλμημα και την «εις βάθος» καθαριότητα του ναϊδρίου.
Εννιά «κεράκια», εννιά «φλογίτσες», μπροστάρηδες. Ήταν τα πρώτα ολόφωτα κεράκια, που άναψαν στο εκκλησάκι – όπως το ήθελαν – με το παράδειγμά τους.
Είπαν: «Καταλαβαίνεις ό,τι βιώνεις». Και η φιλόλογος κατάλαβε καλύτερα τον ποιητή. Πήρε το μήνυμά της και το διαλαλεί:
«Φλόγα εσύ, αβοήθητη κι έρμη,
εσύ φλόγα, κρύψου… και μη σβήσεις.
……….
Κι όταν τριγύρω σου οι φωτιές ανάψουν πάλι οι πλάστρες.
Ξαναζωντάνεψε κι εσύ και ρίξου, ω φλόγα, ω φλόγα,
………
και κάνε αδέλφια τα όνειρα και τα έργα! **
Και να μπορούσε να τα σφίξει στην αγκαλιά της τα 22 ταπεινά «κεράκια», που της έδωσαν το καλύτερο μάθημα:
Δεν πεινάμε για ψωμί,
Διψάμε για ουρανό.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ