Ήταν νύχτα!Καὶ κράτησε… πόσο κράτησε αὐτὴ ἡ νύχτα! Ἀτέλειωτη! Οἱ αἰῶνες… οἱ χιλιετίες κυλοῦσαν ἀργά, οἱ γενεὲς διαδέχονταν ἡ μία τὴν
ἄλλη, στὰ στήθη τῶν ἀνθρώπων ἔκαιγε ὁ πόθος, ἡ λαχτάρα, ἡ προσδοκία
γιὰ φῶς… ἀλλὰ ἡ νύχτα κυλοῦσε ἀκόμα πιὸ ἀργά, ἡ νύχτα μάκραινε πολύ.Ὅ,τι εἶχε ὥς τό τε πιστευθεῖ, ὅ,τι εἶχε ἀ ποτελέσει ἐλπίδα σωτηρίας, εἶχε χρεωκοπήσει. Εἶχαν δοκιμαστεῖ τὰ πάντα! Ἡ φιλοσοφία, οἱ ἐπιστῆμες, ἡ καλλιτεχνικὴ δημιουργία, ἡ λογοτεχνία, ἡ εἰσαγωγὴ κάθε εἴδους λατρείας νέων ψευδοθεῶν ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς. Ἀποτέλεσμα: Ἕνα πελώριο ΜΗΔΕΝ! Ἦταν ὁλοκληρωτικὴ χρεωκοπία…
Μέχρι τότε ποὺ «ὁ χειμὼν παρῆλθεν, ὁ ὑετὸς ἀπῆλθεν, ἐπορεύθη ἑαυτῷ, τὰ ἄνθη ὤφθη ἐν τῇ γῇ, καιρὸς τῆς τομῆς ἔφθακε, φωνὴ τῆς τρυγόνος ἠκούσθη ἐν τῇ γῇ ἡμῶν» (ᾎσμα β΄ 11, 12).Μέχρι τότε ποὺ «ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου»· γέμισε ὁ καιρὸς τῆς ἀναμο νῆς, ἄ δειασε ὁ χρόνος τοῦ κακοῦ, ἄρχισε ὁ νέος κόσμος τοῦ Θεοῦ.
Μέχρι τότε ποὺ «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»… Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τοῦ ἑνὸς ἐν Τριάδι Θεοῦ μας ἔγινε ἕνας ἀπὸ μᾶς, ἔγινε ἄνθρωπος. Ὁ ἄπειρος Θεός, ὁ Δημιουργὸς τῶν πάν των μέσα ἀπὸ τὰ πανάγια σπλάχνα τῆς παναγίας Κόρης τῆς Ναζαρὲτ Μαριὰμ γεννήθηκε ὡς Βρέφος ἀδύναμο στὴ μικρὴ πολίχνη τῆς Ἰουδαίας, τὴ Βη θλεέμ. Ὁ ὑπεράπειρος ἔγινε ἀφάνταστα μικρός, ἕνα τόσο δὰ ἀδύναμο πλασματάκι. Ὁ πλούσιος ἔγινε πιὸ φτωχὸς ἀπ᾿ τοὺς φτωχούς. Ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόν των ὡς ἐπίγειο παλάτι του διάλεξε μιὰ σπηλιά, ἕνα σταῦλο ζώων… καὶ ὡς πρῶ το κρεβατάκι του τὸ παχνί τους.
Ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἡ μεγάλη νύχτα τῆς ἀνθρωπότητος πῆρε ἐπιτέλους τέλος. Τὸ πυκνὸ σκοτάδι τῶν ψυχῶν διαλύθηκε. Στὸν ὁρίζοντα τῆς γῆς ρόδισε ἡ ἀνατολὴ τῶν ἀνατολῶν, σκορπίζοντας στὸν κόσμο τὸ γλυκύτατο «φῶς τὸ τῆς γνώσεως». Οἱ χιλιετίες τῆς ἀναμονῆς ἔφθασαν στὸ τέλος τους, βρῆκαν τὸν προορισμό τους, συνάντησαν Αὐτὸν ποὺ προσδοκοῦσαν. Ἡ ἐπώδυνη ἀναζή τηση τῆς ἀλήθειας ἱκανοποιήθηκε. Ἔπαψαν οἱ μύθοι, οἱ φιλοσοφικοὶ πειραματισμοί, ἡ ἐναγώνια «γιγαντομαχία περὶ τῆς οὐσίας», ὅπως τὴν ἀποκαλοῦσε ὁ Σωκράτης.
Ἐκείνη τὴ νύχτα ἄρχισε ἡ νέα πορεία τοῦ κόσμου. Ὁ παλαιὸς κόσμος κατέρρευσε μαζὶ μὲ τὸ πυκνό του σκοτάδι, σκοτάδι τῆς ψυχῆς. Ἔσβησε, ὅπως διαλύεται καὶ σβήνει τῆς νύχτας τὸ σκοτάδι μόλις ροδίσει ἡ ἀνατολή. Ἔσβησε, διότι ὁ ἥλιος εἶχε πλέον ἀνατείλει μέσα ἀπὸ τὴ Φάτνη τῆς Βηθλεέμ.
2.000 χρόνια ἀργότερα ὁ κόσμος μας ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ νέα, χειρότερη, ὁλοκληρωτικὴ πλέον χρεωκοπία. Τώρα πιὰ δοκιμάστηκαν τὰ πάντα. Δὲν ὑπῆρ ξε σύ στημα, θεωρία, ἰδεολογία, καλλιτεχνικὴ ἐπινόηση, ἐπιστημονικὴ ἀναζήτηση ποὺ νὰ μὴ χρησιμοποιήθηκε γιὰ νὰ νοηματοδοτήσει τὴ ζωή. Ἀλλὰ ἡ ἀπογοήτευση εἶναι παταγώδης καὶ καθολική. Ὁ δὲ χάρτινος πύργος τῆς οἰκονομικῆς εὐημερίας καταρρέει μὲ πάταγο, σκορπώντας τὸν τρόμο σὲ ὅλο τὸν πλανήτη. Οἱ ψυχὲς πνίγονται στὴν ἀγωνία, ἀσφυκτιοῦν θανάσιμα μέσα στὸ ἀδιέξοδο καὶ τὴν ἀβεβαιότητα τῶν πειραματισμῶν. Μέσα στὴν ἀφροσύνη του ὁ ἀποστατημένος κόσμος μας κραύγασε: «Πέθανε ὁ Θεός! Ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός!».
Ἀνόητη ἐποχή, ἀνόητε ἄνθρωπε! Σκό τωσες τὸν Θεό! Σκότωσες τὸν Θεὸ μέσα σου. Σκότωσες τὴν πίστη σου, τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀγάπη σου γιὰ τὸν Δημιουργό σου. Ποῦ πηγαίνεις, κόσμε; Ποῦ βαδίζεις, Εὐρώπη; Ποῦ καταφεύγεις, ἄνθρωπε; Ποῦ ἀναζητοῦμε ὅλοι ἐμεῖς τὴ χαρά μας, τὴν εὐτυχία μας; Μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό; Δὲν βλέπουμε ὅτι ἔτσι πλακώνει ἡ νύχτα βαριά; Δὲν νιώθουμε τὸ κρύο νὰ περονιάζει ὣς τὰ κατάβαθά της τὴν ψυχή;
2.000 χρόνια μετὰ θὰ ξαναγυρίσουμε στὸ σκοτάδι; 2.000 χρόνια μετὰ ΔΕΝ θὰ ξαναγυρίσουμε στὸ σκοτάδι! Στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας μας θὰ μένουμε. Στῆς Βηθλεὲμ τὸ σπήλαιο θὰ πορευόμαστε ἐμεῖς, ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς. Στὴ Φάτνη του θὰ γονατίζουμε. Σ᾿ Αὐτὸν θὰ ἀκουμπᾶμε τὸν πόνο μας, θ᾿ ἀφήνουμε τὴν καρδιά μας νὰ ξεχειλίζει:
Ἔλα! Ἔλα Ἐσύ, τὸ φῶς μας. Ἐσύ, ὁ πλοῦτος μας καὶ ἡ μοναδικὴ χαρά μας. Ἔλα νὰ περπατήσεις μαζί μας στοὺς δρόμους, στὰ χωριὰ καὶ τὶς πόλεις τοῦ κόσμου μας. Ἔλα νὰ δώσεις χαρὰ στὶς καρδιές μας, φῶς στὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας. Ἔλα νὰ προσανατολίσεις σωστὰ τὴ ζωή μας. Γιὰ νὰ μὴν ξεχαστοῦμε στὶς ἀπατηλὲς βιτρίνες τοῦ κόσμου τούτου. Γιὰ νὰ ζήσουμε μαζί σου γιὰ πάντα!
Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ