Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα (Β΄ Κορ. ε΄ 17)! Με την Ανάσταση του Χριστού μπαίνουμε πια σε μια νέα εποχή. Ένας καινούργιος κόσμος έχει ανοίξει για τους ανθρώπους.
Ένας από τους πολλούς τρόπους, με τους οποίους η Εκκλησία μας εισάγει στη νέα πραγματικότητα, είναι και μια θεώρηση του χρόνου διαφορετική από τη συνηθισμένη.
Από την Κυριακή του Πάσχα ξεκινά η εβδομάδα της Διακαινησίμου. Διαρκεί μέχρι το Σάββατο πριν από την Κυριακή του Θωμά, οπότε πρόκειται για επτά μέρες. Για την Εκκλησία, όμως, δεν είναι επτά, αλλά μόνο μία – η λαμπροφόρος ημέρα της Αναστάσεως! Η Διακαινήσιμος, λοιπόν, είναι μία εβδομάδα, αλλά και μία μέρα, ενώ η ημέρα αυτή ονομάζεται και πρώτη και όγδοη. Μια οπτική του χρόνου πραγματικά ιδιαίτερη…
Για την Εκκλησία, ωστόσο, αυτό δεν είναι παράδοξο, διότι γνωρίζει πως ο Θεός βρίσκεται πέρα από χρονικούς περιορισμούς. Για Εκείνον χίλια έτη είναι σαν μια μέρα[1], ενώ το παρελθόν και το μέλλον προβάλλονται στα μάτια του με την ίδια ενάργεια και καθαρότητα και φανερώνονται όπως και το παρόν[2].
Οι άνθρωποι, από την άλλη, ζούνε μέσα στο χρόνο. Έχουν πάνω στη γη περιορισμένο αριθμό ημερών, τοποθετημένο σε συγκεκριμένες ιστορικές συγκυρίες, οι οποίες αναπόφευκτα ως ένα βαθμό τους επηρεάζουν.
Όσοι όμως ζουν την αναστημένη ζωή, προσπαθούν να μην εγκλωβίζονται στα στενά αυτά όρια. Αξιοποιώντας τον χρόνο που τους χάρισε ο Θεός, παλεύουν να περάσουν στην αιωνιότητα• αγωνίζονται να αποκτήσουν κοινωνία μαζί Του ήδη από αυτή τη ζωή. Γιατί μόνο έτσι θα αξιωθούν να απολαμβάνουν αιώνια το πρόσωπο του Κυρίου στον μέλλοντα αιώνα• να βιώνουν τελειότερα και χωρίς τέλος τη χαρά της Αναστάσεως, όταν ο χρόνος θα έχει πια καταργηθεί, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας Του[3].
Χ. Π.
φοιτητής Φιλολογίας ΕΚΠΑ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ