Διανύουμε εδώ και μερικές εβδομάδες τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή  και μαζί της μοιάζει να διανύουμε ατομικά και συλλογικά έναν ιδιότυπο Γολγοθά, αυτόν του κορονοϊού. Μιας επιδημίας που στην αρχή πήραμε αψήφιστα. Εξάλλου, δε συνέβαινε σε εμάς, αλλά στη μακρινή Κίνα. Γιατί να μας απασχολεί και τόσο λοιπόν; Δεν άργησε, ωστόσο, να λάβει τη μορφή πανδημίας και να χτυπήσει και την πόρτα της δικής μας χώρας. Αδιαμφισβήτητα τα γεγονότα που βιώνουμε είναι πρωτόγνωρα και η φετινή Σαρακοστή θα είναι ιδιαίτερη… Ίσως  η πιο ιδιαίτερη και η πιο ωφέλιμη της ζωής μας!
Είναι αλήθεια πως ζούμε στην εποχή της επιστήμης, της τεχνολογίας και της ραγδαίας ανάπτυξης. Κανείς νομίζω δε μπορεί να αμφισβητήσει την πρόοδο του ανθρώπου που είναι ολοφάνερη (σε αντίθεση με την πνευματική και ψυχική φθορά που επιφέρει). Κι όμως! Ένας τόσο δα ιός, αόρατος με γυμνό μάτι, έφερε τα πάνω-κάτω σε ολόκληρη την οικουμένη. Κυβερνήσεις και επιστήμονες δουλεύουν πυρετωδώς για να μπορέσουν να αποτρέψουν τα χειρότερα σενάρια και τους ευχαριστώ για αυτό. Ευχαριστώ, όμως, ακόμη και τον κορονοϊό που μας άνοιξε τα μάτια από πολλές απόψεις. Χάρη σε αυτόν είδαμε πόσο χανόμασταν στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Είδαμε πως βυθιζόμασταν όλο και περισσότερο στο μικρόκοσμό μας. Ένα μικρόκοσμο που είχε γίνει τόσο στενός που δε χωρούσε τίποτε άλλο από το  ‘’εγώ’’  μας (κι αυτό με δυσκολία).
Μα ξαφνικά, ο χρόνος σα να σταμάτησε να κυλάει. Ή για την ακρίβεια εμείς σταματήσαμε. Σταματήσαμε να τρέχουμε, να κοιτάμε το ρολόι (ή καλύτερα να πω το κινητό), να βιαζόμαστε, να προβληματιζόμαστε, να σκοτώνουμε μέρα με τη μέρα ό,τι  είχε απομείνει από την παιδική μας αθωότητα και ξεγνοιασιά που ίσως φαντάζει τόσο μακρινή και άπιαστη για πολλούς. Πόσο ανούσιες φαντάζουν τώρα οι στεναχώριες μας, πόσο ανόητα τα σχέδιά μας για τις καλοκαιρινές διακοπές ή ακόμη και για την επόμενη εβδομάδα; Πόσο ωραίοι οι ‘’τότε’’ φόβοι μας για το μέλλον…
Τελικά το μόνο που έχουμε είναι το παρόν. Μα για στάσου, γιατί δε μας τα λες καλά. Για ποιο παρόν μιλάς τη στιγμή που παραλύουν τα πάντα και μένουμε κλεισμένοι μέσα;  Ναι μιλάω ακόμη και για αυτό το παρόν, το οποίο παρόλο που είναι ζόρικο μπορεί να γεμίσει από μικρές καθημερινές χαρές όπως με την ανάγνωση ενός βιβλίου ή με μια συζήτηση με αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι σημαντικό να δοξάζουμε το Θεό που έχουμε ακόμα την υγεία και να μην ξεχνάμε πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν ή και πεθαίνουν από αυτόν τον ιό ή οτιδήποτε άλλο. Αχ καημένε άνθρωπε, γιατί μαθαίνεις πάντα με το δύσκολο τρόπο το νόημα της ζωής; Γιατί πρέπει να πληρώσουν κάποιοι, ώστε να ζήσουν και να καταλάβουν κάποιοι άλλοι; “Ἄγνωσται αἱ βουλαί τοῦ Κυρίου”…
Τόσο καιρό έχουμε ανοιχτό το νου μας στις επιστημονικές γνώσεις και κλειστές τις καρδιές μας στο Θεό. Ξέρετε όμως ποιο είναι το χειρότερο; Η ψευδαίσθηση πως τα πάντα είναι υπό τον έλεγχό μας. Νομίζουμε πως επειδή έχουμε την εργασία μας, το σπίτι μας, το εισόδημά μας είναι όλα τακτοποιημένα. Ποιος και πώς θα μπορούσε να διαταράξει την ησυχία μας; Αυτές οι σκέψεις είναι μία από τις αιτίες που οδηγεί πολλούς να απαρνούνται ή απλά να λησμονούν το Θεό και ως εκ τούτου να δυστυχούν και να κενώνονται από την απουσία του. Είναι γεγονός πως πολλές φορές δεν αντέχουμε να ανεχτούμε την αβεβαιότητα ούτε να αναγνωρίσουμε τη μικρότητά μας που ίσως επιφέρει η πίστη σε κάτι ανώτερο από εμάς. Αδυνατούμε να αποδεχτούμε πως κάποια πράγματα είναι πάνω από τα όριά μας. Όπως ο κορονοϊός που δε λογαριάζει ούτε χρήματα ούτε εξουσίες. Είτε το θέλουμε είτε όχι μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, στα μάτια του Θεού είμαστε όλοι ίσοι!
Δε θέλω, όμως, να παρεξηγηθώ. Σαφώς, οι άνθρωποι δεν είναι ανήμπορα και άβουλα όντα, αλλά ανάμεσα στο άκρο της ματαιοδοξίας και σε εκείνο της υπερηφάνειας και έπαρσης,  υπάρχει και κάτι που λέγεται εμπιστοσύνη στο Θεό. Αλλά, δυστυχώς, τώρα μόνο αντιληφθήκαμε τη σημασία πραγμάτων που μέχρι πρότινος τα θεωρούσαμε δεδομένα, όπως η υγεία και η ελευθερία στις κινήσεις μας.
Προτείνω, λοιπόν, η κατάσταση που βιώνουμε να γίνει μια ευκαιρία να μάθουμε να προστατεύουμε το περιβάλλον μειώνοντας τους ρύπους μας και να αποβάλουμε τις υπερκαταναλωτικές μας συνήθειες. Είναι καιρός, να θυμηθούμε ότι η ζωή συνεχίζεται και χωρίς τη μαζική κατανάλωση προϊόντων και ότι η διασκέδαση με άλλους ανθρώπους δεν βρίσκεται μόνο στις καφετέριες και στα κλαμπ… Ας συνειδητοποιήσουμε επίσης, πως η φυσική επαφή δε μπορεί να αντικατασταθεί από την ηλεκτρονική, παρά η πρώτη είναι απλώς μια κακή απομίμησή της.
         Η πανδημία  είναι τελικά μια πρόκληση να εντοπίσουμε τα θετικά μιας κατάστασης που σε στιγμές απαισιοδοξίας ίσως μοιάζει με μαύρη τρύπα που δεν έχει τέλος και εξήγηση. Αλλά δε θα έπρεπε να μας απασχολεί και τόσο αυτό. Εξάλλου, όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Κική Δημουλά ” ν’ αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις”.
Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν βγούμε από αυτήν την κατάσταση τίποτε δε θα είναι το ίδιο, ούτε μέσα μας, ούτε γύρω μας. Το αποτύπωμα αυτής της ιδιαίτερης και τραυματικής, πιθανότατα, εμπειρίας θα είναι έντονο τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό ασυνείδητο. Καλή δύναμη σε όλους και όλες! Καλή Ανάσταση…και στις καρδιές μας…!
                                                                                                                          Αθανασία Νικολαΐδου

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ