Φίλη μου, με ακούς; Εγώ είμαι πάλι. Εγώ που μιλούσαμε και πριν από λίγο, όταν έλεγες ξανά και ξανά ότι δεν σε αγαπάει κανείς. Ένιωθες μόνη. Πολύ μόνη. Και παρακαλούσες όσους στέκονταν να ακούσουν τη λύπη σου, να σου αποδείξουν ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να σε αγαπάει στ’ αλήθεια. Δεν άκουγες, ό,τι κι αν σου έλεγαν. Θυμάσαι; Σου έφερναν αδιάσειστες αποδείξεις της αγάπης των άλλων. Μα εσύ δεν άκουγες τίποτα. Γιατί το ένιωθες ότι δεν σε αγαπάει κανείς… Ήταν απόλυτα σίγουρο για σένα. Δεν ήθελες κανέναν. Είπες να φύγουμε όλοι, να μη βλέπεις κανέναν από εμάς. Και φύγαμε. Αλλά δεν μπόρεσα να μη σε σκέφτομαι. Και τώρα σού γράφω. Δεν ξέρω, βέβαια, αν θα τα διαβάσεις ποτέ αυτά…
Λοιπόν… έχεις δίκιο να αισθάνεσαι έτσι. Ίσως πράγματι να μην υπάρχει κανείς που να σε αγαπάει, να μην υπάρχει κανείς που να μπορεί να σε καταλάβει όπως θα ήθελες. Έχεις δίκιο να νιώθεις μόνη, εγκαταλελειμμένη από όλους. Όμως, μην ξεχνάς ότι πολλές φορές η λύπη μεγαλοποιεί μέσα μας τα πράγματα και μας κάνει να βλέπουμε παντού γύρω μας σκοτάδι. Μας κάνει να μην μπορούμε να δούμε και να καταλάβουμε το λίγο, έστω, ενδιαφέρον και την αγάπη των άλλων. Αλλά κι αν ακόμη κανένας δεν σε νοιάζεται, ακόμη κι αν όλοι φαίνεται να σε ξεχνούν, εσύ προσπάθησε μέσα στη λύπη σου να μην ξεχνάς ποτέ κάτι. Ότι υπάρχει Κάποιος που πέθανε για σένα. Κάποιος που σε αγαπάει, όπως κι αν είσαι. Σε αγαπάει κι όταν είσαι κοντά Του, αλλά κι όταν δεν είσαι. Σε αγαπάει κι όταν Τον ξεχνάς και όταν Τον προδίδεις. Σε αγάπησε έως θανάτου και θα σε αγαπάει σε όλη την αιωνιότητα. Σε αγαπάει ο Θεός μας! Με μία αγάπη που ξεπερνάει κάθε λογική. Με μία αγάπη παντοδύναμη. Είσαι το παιδί Του, το δικό Του παιδί, το παιδί για το οποίο πόνεσε, για το οποίο δάκρυσε, για το οποίο σταυρώθηκε. Τρέξε, λοιπόν, κοντά Του και πες Του το παράπονό σου και τον πόνο σου. Πες Του ότι όλοι σε ξέχασαν και ότι κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει. Ότι μόνο Εκείνον έχεις. Κι Εκείνος θα έρθει. Θα το καταλάβεις. Θα έρθει και θα αλλάξουν όλα. Μόνο μείνε εκεί και φώναζέ Τον, μέχρι να έρθει.
Και θα σου πω και ένα ακόμη μυστικό: Όταν σου περάσει πάλι αυτή η σκέψη, ότι δεν σε αγαπάει κανείς, ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει, ότι όλοι σε πρόδωσαν, μην την αφήσεις να σε ταλαιπωρήσει για πολύ. Έχεις ακούσει αυτό το τραγουδάκι που λέει «εάν θες να σ’ αγαπάνε, πρέπει πρώτα να αγαπάς»; Όταν λοιπόν ξανανιώσεις ότι είσαι μόνη και κανείς δεν νοιάζεται για σένα, δοκίμασε εκείνη ακριβώς τη στιγμή να κάνεις κάτι για τους άλλους. Χωρίς να περιμένεις ανταπόκριση. Βοήθησε τους γονείς σου στις δουλειές τους. Πάρε τις φίλους σου τηλέφωνο, για να δεις αν είναι καλά. Κάνε μία επίσκεψη στον συγγενή σου που είναι άρρωστος. Νομίζω πως αυτό θα σε βοηθήσει πολύ. Άφησε το δικό σου πρόβλημα, το δικό σου παράπονο, και νιώσε τη δυσκολία των άλλων. Δεν είναι πολύ εύκολο, αλλά τι να σου πω… Μου φαίνεται ότι πετυχαίνει πολύ.
Λοιπόν, είπα πολλά. Αλλά δεν μπορούσα να μη σε σκέφτομαι. Μη φοβάσαι, φίλη μου… Όταν έρχονται τα δύσκολα, ζήτα επίμονα την παρουσία του Θεού, ζήτα να ζήσεις την αγάπη Του και αγάπα όλο τον κόσμο. Θα δεις… Θα αλλάξει η ζωή σου!
 
Ίων
«Πρός τή ΝΙΚΗ», Οκτώβριος 2018