Παρασκευή. Όλοι μετράνε τις ώρες, τα διαλείμματα… Έρχεται Σαββατοκύριακο, επιτέλους.
Τέλειωσε το πρώτο δίωρο. Ποτάμι ξεχύνονται στις σκάλες. Στο Α2 τρεις τέσσερις σταματούν στο θρανίο του Νίκου. Καλοσυνάτος με όλους πάντα, εξυπηρετικός, αλλά μέχρι εκεί που δεν θα προσβάλεις «τα πιστεύω» του, ο συμμαθητής τους. Αν και τον παραδέχονται, τους προκαλεί έναν έλεγχο, μια ενόχληση ώρες ώρες, μ’ αυτή τη σταθερότητά του. Αν θες, με την ελευθερία του. Να, σήμερα το πρωί που ρώτησε ο διευθυντής: «θέλετε να κάνουμε προσευχή, παιδιά;», χωρίς να διστάσει, φώναξε δυνατά: «Ναι, βέβαια», και υπερίσχυσε από τα ξενέρωτα «Όχι», «Άλλη φορά». Βγήκε μπροστά σ’ όλο το Λύκειο κι έκανε την προσευχή σοβαρός κι άνετος.
—Λοιπόν, Νίκο, καλός ψάλτης θα γίνεις, αν κρίνουμε από το πρωί.
—Πού θα ψάλεις αύριο βράδυ, να ᾽ρθούμε να σ᾽ ακούσουμε;
—Αλήθεια, τι κάνεις το Σαββατόβραδο; Ξύπνα, φίλε… Ζήσε… Εμείς θα την αράξουμε στο “three-four”. Θα γίνει πανικός. Έρχεσαι παρέα;
—Μην του χαλάσουμε το πρόγραμμα, του παιδιού, Πέτρο. Θα ετοιμάζεται να γίνει παπαδάκι την Κυριακή… χα χα… Σε ποια Εκκλησία θα πας πάλι;…
Έφυγαν για το κυλικείο όλοι μαζί. Ο Νίκος σκεφτικός μα ήρεμος βγήκε απ’ την τάξη. Εκεί τον τράκαρε συμπτωματικά ο καθηγητής της Πληροφορικής και του έπιασε κουβέντα.
……………………………………………………………
—Πώς περνάτε το Σαββατόβραδο, παιδιά; έπεσε η ερώτηση του ίδιου καθηγητή, στο τελευταίο διάλειμμα, καθώς έκανε εφημερία στην αυλή.
—Τι ερώτηση είν’ αυτή, κύριε; Όπως όλοι, πρόλαβε ο Γιάννης.
—Δηλαδή, τι κάνετε όλοι;
—Χαλαρώνουμε από την πίεση και το άγχος, συμπλήρωσε ο Μάνος.
—Ξεσκάμε, μπήκε κι ο Πέτρος στην κουβέντα.
—Πιο συγκεκριμένα;
—Βγαίνουμε, χωρίς να βλέπουμε ρολόι. Τι πιο χαλαρωτικό;
—Σαββατόβραδο, κύριε, διασκέδαση… δηλαδή μουσική, ποτό, πειράγματα, καζούρες, ξενύχτι, ένταση, τόσο που να πιάνεις το κεφάλι σου. Τα ξέρετε. Τι ρωτάτε;
—Πιάνεις το κεφάλι σου από χαρά ή από πονοκέφαλο, Μάνο; Επειδή είπες για χαλάρωση και ξεκούραση πριν.
—Ε… Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, όταν ξυπνώ την Κυριακή το μεσημέρι, είμαι βαρύς και κακόκεφος, αλλά αυτό το συνηθίζεις. Άλλωστε, έτσι κάνουν όλοι.
—Το δύσκολο είναι, είπε ο Πέτρος, όταν πρέπει να σηκωθώ κατά τις 10.00 για διαγώνισμα στο Φροντιστήριο κι είμαι κομμάτια. Τότε γίνεται σκοτωμός με τη μάνα μου. Γιατί όμως, κύριε, όλα αυτά;
—Να σου πω το «γιατί», Πέτρο. Βγαίνοντας από τη διπλανή αίθουσα στο πρώτο διάλειμμα άκουσα τον διάλογό σας με τον Νίκο και…
—Χα χα… Ναι, από ενδιαφέρον του τα λέμε. Πρέπει να ξυπνήσει επιτέλους ο Νικολάκης, κύριε…
—Πίστεψέ με, Πέτρο, πως είναι τόσο ξύπνιος, που δεν τον φτάνουμε όλοι μαζί. Έχει κάτι πολύ ωραίο αυτό το παιδί. Το κατάλαβα για άλλη μια φορά σήμερα με την κουβέντα που πιάσαμε μετά το περιστατικό μαζί σας.
……………………………………………………………..
Σάββατο απόγευμα στον Άγιο Αρτέμιο.
Τέλειωσε η συνάντηση που κάνει στα παιδιά του Λυκείου ο π. Αμφιλόχιος, ο Πνευματικός του. Ο Νίκος έμεινε και στον Εσπερινό. Έπειτα βρέθηκαν για λίγο στο εξομολογητήριο οι δυο τους.
—Το Σαββατόβραδο είναι διαφορετικό από τις άλλες βραδιές, παιδί μου. Ξημερώνει η μέρα του Κυρίου. Για να ζήσει κανείς μια αληθινή Κυριακή, είναι απαραίτητο να προετοιμαστεί κατάλληλα. Κι αυτό προϋποθέτει να περιορίζει εξωστρέφεια, εξόδους, μάλιστα με παρέες που αποπροσανατολίζουν. Χρειάζεται να αποφεύγει πειρασμούς σε κοσμικές εκδηλώσεις, που αλλάζουν το κλίμα και τη διάθεση της ψυχής.
Όταν προσέξουμε αυτά, τότε αβίαστα λαχταράμε να ησυχάσουμε λιγάκι από τον θόρυβο της εβδομάδας. Ζητάμε αυθόρμητα να ηρεμήσουμε από την ένταση, το τρέξιμο των ημερών. Επιθυμία μας γίνεται να συζητήσουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Να διαχειριστούμε τα συναισθήματα, τις αντιδράσεις μας. Να σημειώσουμε τις ελλείψεις αλλά και τα θετικά μας βήματα.
Αφήνοντας για λίγη ώρα τα σχολικά βιβλία, να μελετάς τα ιερά Αναγνώσματα της Κυριακής. Να σκέφτεσαι τα νοήματά τους και το τι λένε για σένα. Κι έπειτα με άνεση να στέκεσαι μπροστά στις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας, του Αγίου σου, και να μιλάς καρδιακά μαζί τους. Να αφήνεις στην αγάπη τους όσα και όσους σε δυσκόλεψαν την εβδομάδα που πέρασε.
Έτσι να ετοιμαστείς κι απόψε, Νίκο, και να έρθεις αύριο να μεταλάβεις. Να πάρεις δύναμη.
…………………………………………………………..
Σάββατο μεσάνυχτα στο “three-four”. Πανικός, χαμός… Αν λέγεται αυτό διασκέδαση…
…………………………………………………………
Κυριακή πρωί. Ο Νίκος παρακολουθεί τη θεία Λειτουργία με καθαρό νου, με ξεκούραστο σώμα και πρόθυμη ψυχή. Απολαμβάνει τα ύψιστα δώρα του Θεού. Στη σκέψη του είναι και οι συμμαθητές του, που προσπαθούν να συνέλθουν.
…………………………………………………….
Δευτέρα πρωί. Ο Νίκος, χαρούμενος, απλός, ανεβαίνει με θάρρος και πάλι για την προσευχή. Μπαίνοντας στην τάξη χαιρετάει καλόκαρδα τον Πέτρο και τους άλλους. Δεν ξέχασε να φέρει στον Μάνο λυμένες τις ασκήσεις που έχασε από το Φροντιστήριο.
Αχ, αυτός ο Νίκος!
 
  Ε.Π.
 
«Πρός τή ΝΙΚΗ», Φεβρουάριος 2017