Πολεμιστές ήταν κι εκείνοι, οπλισμένοι με όπλα άλλα, πιο ισχυρά, πιο μεγάλα. «Επιστρατεύτηκαν» μαζί με όλους τους Έλληνες, όταν τον Οκτώβριο του 1940 η παράλογη αξίωση του υπερφίαλου Άξονα Ιταλίας-Γερμανίας σήμανε πόλεμο στις καρδιές τους.
Ζούσαν δίπλα στο στρατιώτη την κάθε κακουχία του μετώπου… την πείνα, τη δίψα, την παγωνιά. Πολεμούσαν κοντά του με τα δικά τους όπλα, που δεν σκορπούσαν θάνατο, αλλά έδιναν ζωή: Παρακλήσεις στην Υπέρμαχο Στρατηγό, να διασώζει από κινδύνους το λαό Της. Κηρύγματα που έριχναν το φως του λόγου του Θεού στις ψυχές των μαχητών. Ιερά Εξομολόγηση, που εξάλειφε τα κρίματά τους και τους ετοίμαζε για την Κοινωνία του Θεού στη γη και στον ουρανό.
Το σπουδαιότερο όμως έργο αυτών των στρατιωτικών Ιερέων ήταν η Θεία Λειτουργία. Μέσα σ’ ένα στρατιωτικό αντίσκηνο ή στην ύπαιθρο, πάντα επάνω στο Ιερό Αντιμήνσιο[1], τελούσαν για το στράτευμα το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, που έφερνε τον Χριστό ανάμεσά τους και μέσα τους και όχι σπάνια τούς χάριζε δυνατή εμπειρία της παντοδυναμίας και της θαυματουργίας Του.
Όπως εκείνη τη φορά, που, όπως μαρτυρούσε ο μακαριστός πατήρ Χαραλάμπης, τελούσε ο ίδιος τη Θεία Λειτουργία με ένα λόχο του 22ου Συντάγματος Πεζικού, στον οποίο και υπηρετούσε.
Μέσα στη φρίκη του πολέμου, οι στρατιώτες απελάμβαναν τη μακαριότητα της «Ευλογημένης Βασιλείας…» του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Υμνούσαν τον Άγιο, Ισχυρό, Αθάνατο Θεό, μαθήτευαν στα θεία Του λόγια, Τον ικέτευαν για τη σωτηρία τους κι ακουμπούσαν στην πατρική προστασία Του τους αγαπημένους τους…
Ξαφνικά το βάθος του ορίζοντα σκοτεινιάζει. Πλησιάζει ένα σμήνος βομβαρδιστικά, μαζί του και η απειλή του θανάτου. Οι πάντοτε ανίκητοι από το φόβο στρατιώτες, ακίνητοι τώρα, περιφρονώντας τον θρασύδειλο εχθρό περιμένουν, να υποδεχθούν τον Βασιλέα των όλων, σαν τα Χερουβείμ.
Η Θεία Λειτουργία προχωρεί. Τα βομβαρδιστικά πλησιάζουν επικίνδυνα, πετούν επάνω από τα κεφάλια τους. Εκείνοι μένουν στητοί σαν λυγερές οξιές. Συμμετέχουν με ευλάβεια στην Θεία Ιερουργία. Όλοι.
Οι βόμβες αρχίζουν να πέφτουν, περνούν ξυστά από μπροστά τους και χωρίς να τους αγγίξουν, κατευθύνονται –σαν να ᾿ταν στοχευμένες– στη γειτονική χαράδρα, από μια αόρατη αλλά όχι άγνωστη δύναμη.
«Σύ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος», ομολογούν και Τον δοξολογούν, όταν μόλις τελειώνει ο βομβαρδισμός, συγκλονισμένοι διαπιστώνουν πως ήταν ζωντανοί και γεροί. Όλοι…
«Ρουθούνι δεν άνοιξε»… Ο Θεός είναι μαζί μας, και η νίκη θα ᾽ναι δική μας, επανελάμβανε κατασυγκινημένος ο στρατιωτικός Ιερέας τους. Δόξαζε κι ευχαριστούσε ευγνώμονα τον «δυνατόν ἐν πολέμοις Κύριον» και συνέχισε να συμπολεμεί με τα παιδιά της Ελλάδας, για τη λευτεριά της.
Ήταν ένας από τους 87 στρατιωτικούς Ιερείς που έγραψαν τότε πάνω στα βουνά της Πίνδου, μια ακόμη σελίδα στην ιστορία της προσφοράς της Εκκλησίας στην πατρίδα.
M.
[1] Τετράγωνο ύφασμα που εικονίζει την Αποκαθήλωση, τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου, και έχει αποτυπωμένη τη φράση «Θυσιαστήριον θεῖον ἱερόν τοῦ τελεῖσθαι τάς θείας ἱερουργίας».  Το Αντιμήνσιο –όταν τοποθετείται σε Αγία Τράπεζα που δεν έχει εγκαινιασθεί– πρέπει να έχει ραμμένα στην άκρη άγια λείψανα μάρτυρος.
 
«Πρός τή ΝΙΚΗ», Οκτώβριος 2015