Μόλις ο μεταμορφωθείς Κύριος κατέβηκε από το όρος Θαβώρ, το όρος της θείας μεταμορφώσεως όπου φάνηκε ένα μέρος της θεϊκής άκτιστης και λυτρωτικής Του ενέργειας, συνάντησε στους πρόποδες τη ζοφερή πραγματικότητα της ανθρωπότητας, που καταδυναστεύεται από τον μισόθεο και μισάνθρωπο διάβολο.
Εκεί βρίσκονται οι εννέα μαθητές του Κυρίου, που τους είχε αφήσει όταν ανέβηκε στο όρος Θαβώρ. Είναι περικυκλωμένοι από όχλο πολύ. Ανάμεσά τους και οι φιλοκατήγοροι και φιλοπερίεργοι Γραμματείς.
Στο επίκεντρο ένας δύστυχος δαιμονόπληκτος νέος. Από μικρό παιδάκι τον κυριαρχεί ο αλητήριος αλάστορας και αιμοδιψής δαίμονας.
Είναι ώρες που λειτουργεί σαν κανονικός άνθρωπος, όταν όμως ενεργείται από το κωφό και άλαλο πνεύμα η κατάσταση είναι αποτρόπαια, φρικιαστική!
Τρέμει, αφρίζει, πέφτει κάτω απότομα, τρίζει τα δόντια του και μένει ξερός και αναίσθητος. “Καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται” (Μάρκ. θ΄ 18).
Ακόμα πιο δυστυχής είναι ο απελπισμένος και ολιγόπιστος πατέρας του. Δεν είναι άνθρωπος αυτός! Είναι σκιάχτρο, σκελετωμένος, άπελπις…
Τρέχει από εδώ κι από κει! Λιώνει στον καημό του μέρα με τη μέρα. Ζει για να βιώνει τον πιο φρικτό θάνατο! Είναι αξιολύπητος! Είναι αξιοδάκρυτος! Δεν είναι απλώς δυστυχισμένος. Είναι η προσωποποίηση της δυστυχίας!
Να τος τώρα, πλησιάζει τον Κύριο τρικλίζοντας, είναι θολωμένος, χαμένος! Τρέμοντας ψελλίζει! “Εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾽ ἡμᾶς” (Μαρκ. θ΄ 22).
Στο τέλος του αναγνώσματος ο Κύριος προετοιμάζει τους μαθητές Του για το επερχόμενο Πάθος Του: “Ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται” (Μαρκ. θ΄ 31).
Ίσως γι’ αυτό τον λόγο τοποθετούν οι Άγιοι Πατέρες το ευαγγελικό αυτό ανάγνωσμα στην τέταρτη Κυριακή των Νηστειών.
Ασφαλώς και επειδή ο Κύριος υπογραμμίζει τη μεγάλη συνδυαστική δύναμη που δίνει στον πιστό η συνανάπτυξη των αρετών της νηστείας και της προσευχής «τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ» (Μαρκ. θ΄ 29).
Σήμερα όμως θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε τρία άλλα σημεία.

1. Το μεγάλο παράπονο του Ιησού
Ο φιλανθρωπότατος Κύριος ήρθε στη γη για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός πρόβατο! Και όμως, ακόμα και οι δικοί Του δεν τον πίστευσαν! “εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον” (Ιωάν. α΄ 11).
Ο Κύριος άφησε τη θεία δόξα Του στους ουρανούς και ερχόμενος στην γη ταπεινώθηκε ανείπωτα. Έγινε άνθρωπος. Ο πιο φτωχός και περιφρονημενος άνθρωπος!
Δεν παραπονιέται για αυτό. Αυτό που Του κοστίζει είναι που η σύγχρονη με Αυτόν γενεά είναι άπιστη, ψυχρή, αδιάφορη, αμαρτωλή, κολλημένη σαν στρείδι στη γη, στην ύλη, στην αμαρτία.
Με κάποια μελαγχολία εκφράζει σήμερα το παράπονό Του με αφορμή τον δυστυχή αυτόν Πατέρα:
“Σχεδόν τρία χρόνια κηρύττω και θαυματουργώ• γιατί δεν με πλησιάζεις; Έχεις γυρίσει όλους τους ειδικούς γιατρούς, ιερείς, γραμματείς, αγύρτες, κομπογιαννίτες και σε μένα έρχεσαι στο τέλος…!”
“Ας πάμε και στον Χριστό! Ε! Αφού δεν κερδίσαμε τίποτα απ΄ όλους τους άλλους, τώρα ας καταφύγουμε και στον Χριστό!
Που ξέρεις μπορεί και να μας σώσει! Αν και δεν το πιστεύω και πολύ!
Τέλος πάντων τί έχουμε να χάσουμε; Ας τρέξουμε με τρεμάμενη πίστη στον Χριστό”. Αυτό λέγαν και τότε και τώρα οι άνθρωποι.
Γι’ αυτό ο θείος Λυτρωτής, ο στοργικός και αλάνθαστος Γιατρός που θέλει όλους να τους σώσει, αναφωνεί με πόνο: “ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;” (Μάρκ. θ΄ 19).
Και καλά τότε! Είχαν δει εκατοντάδες θαύματα του Ιησού. Τους πάντες τους θεράπευε με ένα Του λόγο. Με ένα Του νεύμα. Με ένα Του άγγιγμα!
Αλλά σήμερα;
Ο Χριστός δια της Εκκλησίας Του, δια των χαριτόβρυτων Μυστηρίων Του, δια του σωστικού λόγου Του, δια των αγίων Του, δια των θαυματουργών ιερών λειψάνων, δια των εφέστιων ιερών εικόνων Του, θαυματουργεί αέναα, αδιάπτωτα, αδιαμφισβήτητα, επί αναρίθμητους αιώνες.
Κι όμως πάλι δεν τον εμπιστευόμαστε! Εμπιστευόμαστε την πεπερασμένη επιστήμη, τους έγκριτους αλλά πελαγοδρομούντες και αστατούντες ιατρούς, τα αβέβαια, ασφαλή ή ανασφαλή εμβόλια με τις επιβεβαιωμένες παρενέργειες, τις μονές και διπλές μάσκες, την κατευθυνόμενη τηλοψία, το αχανές και ανεξέλεγκτο διαδίκτυο, τους ποικιλώνυμους και πλανούντες συνωμοσιολόγους, την ηλικία μας, τα χρήματά μας, τις αδύνατες δυνάμεις μας και τόσα άλλα!…
Μόνο τον Χριστό δεν εμπιστευόμαστε! Αντίθετα, Τον φοβόμαστε κιόλας!
Φοβόμαστε την Θεία Κοινωνία. Φοβόμαστε τις άγιες εικόνες. Φοβόμαστε τα ιερά λείψανα. Φοβόμαστε την ευχή του ιερέα…
Πιο πολύ στηριζόμαστε στη μάσκα, το αντισηπτικό, το εμβόλιο, παρά στη χάρη του παντοδύναμου Χριστού!
Πόσο πιο δυνατά, πόσο πιο έμπονα δεν θα ανακράζει σήμερα ο ένδακρυς Ιησούς: “ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;” (Μάρκ. θ΄ 19).
Όταν φτάσουμε κι εμείς στο αμήν, τότε καταφεύγουμε στον Χριστό και του λέμε: “εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν” (Μαρκ. θ΄ 22).
Αχ! ο Χριστός, ο αλάνθαστος αυτός ιατρός των ψυχών και των σωμάτων…
Κοιτάξτε! Όλοι Τον αφήνουμε τελευταίο, χρονικά και αξιολογικά.
Του κοστίζει βέβαια, λυπάται! Παραπονιέται!
Όχι επειδή χάνει την άπειρη και αδιάπτωτη αξία Του, αλλά γιατί εμείς είμαστε τόσο αλλήθωροι και τυφλοί προς το πραγματικό μας συμφέρον και αδικούμε κατάφορα τους εαυτούς μας!
Παρ’ όλα αυτά, ο απερίγραπτα ανεξίκακος Κύριος και στη μεγαλύτερη και δικαιότερη αναμάρτητη οργή Του δεν παύει να είναι ευμενής προς τα άρρωστα παιδιά Του. Ενώ είναι έντονα και αιτιολογημένα δυσαρεστημένος που Τον αφήνουμε τελευταίο και Τον πλησιάζουμε  στο τέλος με βασανιστικές μάλιστα αμφιταλαντεύσεις και ολιγωρίες, όμως δεν μας αποκλείει από τα σπλάγχνα των οικτιρμών Του!
Και όταν σαν τον ληστή επί του σταυρού, την τελευταία στιγμή Τον ζητούμε, και όταν ακόμη σαν τον Παύλο τον καταζητούμε χωρίς να ξέρουμε τι κάνουμε, Αυτός ψάχνει να βρει μέσα μας ένα ίχνος καλής θέλησης, κι όπως ο σπλαγχνικός Πατέρας του άσωτου υιού τρέχει πρώτος και μας εναγκαλίζεται και μας καταφιλάει• “καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν” (Λουκ. ιε΄ 20).
Έτσι και σήμερα, με την σπαράσσουσα από πόνο καρδιά Του λέει: “φέρετε αὐτὸν πρός με“ (Μαρκ θ΄ 19).
Πριν όμως θεραπεύσει τον υιό, θεραπεύει τον πατέρα.

2. Το θαύμα στον πατέρα του αρρώστου
Προσέξτε τη σκηνή! Μόλις το βασανιζόμενο παιδί πλησίασε τον Χριστό, το πονηρό πνεύμα που κατοικούσε εντός του είδε μέσα από τα μάτια του δαιμονόπληκτου τον Κύριο των πάντων!
Κατάλαβε ότι δεν την γλυτώνει! Και “εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων” (Μαρκ. θ΄ 20)
Τότε ο Κύριος ρώτησε τον πατέρα από τι βασανίζεται το παιδί και εκείνος περιέγραψε το απερίγραπτο πολυχρόνιο δράμα του!
Όταν όμως ο πατέρας αποκαλύπτει την ασθενική του πίστη ψελλίζοντας το “εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν” (Μαρκ. θ΄ 22), ο Κύριος με μια αριστοτεχνική κίνηση γεμάτη από στοργική αγάπη κάνει ένα πνευματικό θαύμα!
Ανοίγει τα μάτια της ψυχής του πονεμένου πατέρα!
Ο τρόπος του Χριστού είναι πονετικός, ταπεινός, στοργικός, δεξιοτεχνικός…
Κοίταξε, παιδί μου, του λέει. Η λύση του βασανιστικού σου προβλήματος είναι τελείως αντίστροφη απ’ αυτή που νομίζεις.
Εγώ είμαι και ολοπρόθυμος και ολοδύναμος. Εσύ με την ολιγοπιστία σου με εμποδίζεις να σε βοηθήσω! Είναι λάθος να λες σε μένα τον παντοδύναμο Ιατρό “εάν μπορείς…”
Αντίθετη είναι η λύση: αν μπορείς εσύ να με εμπιστευτείς και στο βαθμό που θα με εμπιστευτείς, εγώ θα σε σώσω.
Διότι το κάθε θαύμα δεν το κάνει μόνος του ο Παντοδύναμος Θεός. Το κάνει, στο βαθμό που Του το επιτρέπει η πίστη του αδύναμου αλλά συνεργαζόμενου με τον Θεό άνθρωπο!
Όμως, ο Χριστός μας δεν λέει πότε μόνο λόγια! Μαζί με την προτροπή στέλνει μυστικά και τη θεία Του χάρη, που εισχωρεί στην ψυχή του καλοδιάθετου ανθρώπου μέσα από τις νοητές σχισμές της καλής του θέλησης!
Όσο πονάει ο άνθρωπος, τόσο πιο εύκολα ταπεινώνεται, τόσο πιο εύκολα ανοίγει την πόρτα της ψυχής του στη θεία χάρη!
Και να, τώρα επιτελείται ένα μεγάλο πνευματικό θαύμα στην ψυχή του πατέρα! Η θεία χάρη μπήκε στην ψυχή του και ο πατέρας άρχισε να βλέπει την ατροφική του έως τώρα πίστη ως ανεπαρκή “καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ” (Μαρκ. θ΄ 24).
Πιστεύω, Κύριε, ότι έχεις και την δύναμη και την θέληση να με βοηθήσεις. Βοήθησε με να θεραπευτώ από την ανάπηρη πίστη μου, από την ανασχετική ολιγοπιστία μου!
Μόλις προσευχήθηκε έτσι ταπεινά ο πατέρας, θεραπεύτηκε!
Και τη στιγμή που θεραπεύτηκε ο πατέρας, ελευθερώθηκε η θεραπευτική δύναμη του Ιησού και θεράπευσε πλήρως και το παιδί.
Μήπως, όμως, ο πατέρας αυτός μάς θυμίζει και τους σημερινους γονείς;
Μήπως δεν αγαπούν οι σημερινοί γονείς τα παιδιά τους;
Τα αγαπούν! Αλλά δεν ξέρουν να τα αγαπούν!
Σκοτώνονται νυχθημερόν, κοπιάζουν, μοχθούν, ταλαιπωρούνται, καταδαπανούν όλη τους την ζωή, την υγεία, την περιουσία!
Τους τα προσφέρουν όλα απλόχερα!
Τα μορφώνουν, τα παραμορφώνουν, τα ταΐζουν, τα παραταΐζουν, τα γυμνάζουν, τα στέλνουν στη μουσική, στις γλώσσες, στους υπολογιστές, τους δίνουν χρήματα… Τα πάντα.
Μόνο τον Χριστό ξεχνάνε!
Ο Χριστός πάντα τελευταίος! Και όχι πολλά-πολλά με την εκκλησία, το κατηχητικό, τις κατασκηνώσεις. Προσοχή! Μην χάσουμε και τα παιδιά μας!…
Μα και στην αρρώστια, πρώτα τρέχουμε σαν τον σημερινό πατέρα στους γιατρούς, στους ειδικούς, στους κοσμικούς. Ε και αν δεν γίνεται τίποτα, τότε το λένε και οι γιατροί: “τώρα εμείς σηκώνουμε τα χέρια ψηλά! Η επιστήμη δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αν πιστεύετε στον Θεό, παρακαλέστε Τον!”
Μα ο Θεός περιμένει… Περιμένει σαν τον Πατέρα του άσωτου υιού!
Λέει και σήμερα, για να δω, θα με θυμηθούν οι Έλληνες στην πανδημία, στην οικονομική κρίση, στην οικογενειακή κρίση, στους σεισμούς, στους εθνικούς κινδύνους;
Και όταν κάποιοι Τον θυμούνται, τρέχει και τους θεραπεύει και στην ψυχή και στο σώμα. Όπως στο σημερινό ευαγγέλιο…!
Τι θαυμαστό Λυτρωτή που έχουμε!

3. “Ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ”
Δεν μπορούμε, όμως, να μη βυθομετρήσουμε και αυτή τη φράση του Χριστού μας.
Όλοι οι άνθρωποι, δυστυχώς και οι λεγόμενοι “άνθρωποι του Θεού”, στην πράξη Τον υποτιμούμε! Αλλά τι αποκαλύπτει εδώ η φράση “Ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ”; (Μαρκ, θ’ 25)
Όταν ο Ιησούς παρατήρησε ότι μαζεύεται ακόμη περισσότερος κόσμος, “ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος”, γρήγορα θέλησε να κλείσει το θέμα. Επέπληξε, λοιπόν, με τη θεία Του παντοδυναμία το δαιμόνιο και είπε: “Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφὸν, ἐγὼ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν” (Μαρκ. θ΄ 25).
Τι σημαίνει η θεοπρεπής αυτή εντολή του Χριστού;
Απευθύνεται στο καλοθρονιασμένο δαιμόνιο που επί δεκαετίες είχε για σπίτι του την ψυχοσωματική οντότητα του παιδιού και λέει:
Πρόσεξε καλά! Εγώ δεν είμαι σαν τους γιατρούς που κορόιδευες παρουσιάζοντας τα καμώματα σου σαν θέματα ιατρικά του ωτορινολαρυγγολόγου ή του νευρολόγου. Εγώ δεν είμαι σαν τους αδύναμους ιερείς που αποδείχτηκαν κακοί αγωγοί της χάριτός μου. Εγώ δεν είμαι ακόμη σαν τους εννέα μαθητές μου που ολιγοπίστησαν μπροστά στην άγρια δύναμή σου.
Είμαι ο Παντοδύναμος εξουσιαστής του Παντός!
Σε διατάζω λοιπόν τώρα αμέσως να φύγεις και να ελευθερώσεις οριστικά και αμετάκλητα το δύσμοιρο αυτό παιδι! Και επειδή γνωρίζω ότι θα προσπαθήσεις κατά τη συνήθειά σου να επιστρέψεις αργότερα, σου το απαγορεύω δια παντός. Ποτέ να μην επιστρέψεις σ’ αυτό το πονεμένο πλάσμα μου!
Η λυτρωτική και θεραπευτική αυτή κίνηση του Σωτήρος Χριστού δίνει σε όλους τους βασανιζόμενους από τα ατίθασα και ταπεινωτικά πάθη που καταδυναστεύουν επί δεκαετίες πολλούς Χριστιανούς, την δύναμη να προσφύγουν σ’ Αυτόν με την ακλόνητη πίστη πως Αυτός και μπορεί και θέλει να τους θεραπεύσει!
Αυτός κι αυτή τη Μεγάλη Σαρακοστή μπορεί και θέλει και προσμένει υπομονετικά να Του αναθέσουμε με αταλάντευτη πίστη να διώξει από μέσα μας κάθε δαίμονα, κάθε φθοροποιό τυραννικό πάθος που μας καταδυναστεύει.
Αυτός προσμένει με πόθο να Τον παρακαλέσουμε να μας ελευθερώσει και από τους αδιόρατους μα ολοθρευτικούς ιούς που μαστίζουν αλύπητα στις μέρες μας την ανθρώποτητα.
Αυτός περιμένει υπομονετικά να Τον παρακαλέσουμε, όπως ο πολυβασανισμένος εκείνος πατέρας, να μαλάξει την ψυχή μας που στενάζει από τη σκληρότητα του εγωισμού και την τύφλωση της ολιγοπιστίας μας.
Γιατι όταν ο άνθρωπος ή η οικογένεια ή το έθνος ξαναβρεί την πίστη του προς τον παντοδύναμο και φιλάνθρωπο Θεό, τότε και τα πιο άλυτα προβλήματα βρίσκουν αμέσως τη λύση τους!
Ο Χριστός φωνάζει ακόμη: “φέρετε αὐτὸν πρός με” (Μαρκ. θ’ 19).
Θα το κάνουμε άραγε αυτό για τον εαυτό μας, τους οικείους μας, τους φίλους μας, τους συμπατριώτες μας;

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ