Ή η εύκολη αρχή για ένα σύντομο τέλος;
-Γάμο; Από τώρα; Πάς καλά;
Πόσο συχνή αντίδραση κάποιου νέου ή νέας που σε παλαιότερες εποχές είχε ήδη στην ηλικία αυτή ξεκινήσει το δικό του σπιτικό!
Δεν είναι που δεν σκέφτονται οι περισσότεροι νέοι σήμερα τον γάμο. Δεν είναι ότι τον έχουν αποκλείσει ως ενδεχόμενο από τη ζωή τους. Είναι που αισθάνονται ανέτοιμοι να τον αντιμετωπίσουν. Απροετοίμαστοι να τον ζήσουν έτσι όπως τον ονειρεύονται ή όπως διδάχθηκαν ότι αρχίζει ένας επιτυχημένος γάμος.
Για τους περισσότερους ο γάμος είναι η αρχή μετά το τέλος μιας πορείας που οδηγεί στην “καταξίωση”. Μια “καταξίωση” κοινωνική, επιστημονική, επαγγελματική και φυσικά οικονομική. Σπουδές, μεταπτυχιακά, δελεαστική επαγγελματική αποκατάσταση με υψηλές αποδοχές για να βρεθούν σε μια οικονομική ευχέρεια τέτοια που να τους επιτρέπει να ξεκινήσουν μια οικογένεια χωρίς στερήσεις.
Πάνε οι εποχές που αρκούσε η αγάπη για το ξεκίνημα δυο νέων στην καινούργια ζωή τους. Σήμερα αυξήθηκαν οι ανάγκες. Άλλαξαν οι συνθήκες, οι συνήθειες και τα πρότυπα της οικογενειακής ζωής. Πολύ περισσότερο ο διάχυτος ευδαιμονισμός έχει πολύ καλά δασκαλέψει μικρούς και μεγάλους ότι η ευτυχία συμβαδίζει με την οικονομική ευμάρεια. Άλλωστε η ανέχεια γεννά γκρίνια και η γκρίνια ορθώνει τείχη στις ανθρώπινες σχέσεις. Πόσοι άνδρες σήμερα θα καταδέχονταν να ασχολούνται επαγγελματικά με κάποιο επάγγελμα υποδεέστερο της συζύγου τους; Αλλά και πόσες γυναίκες ανέχονται να μην έχουν το δικό τους εργασιακό εισόδημα, αυτό που διασφαλίζει την ανεξαρτησία τους, αλλά και μία κοινωνική θέση τέτοια που θα προασπίζει τουλάχιστον την ισότητά τους έναντι των ανδρών τους;
Αλλά έτσι ο γάμος, από σχέση αγαπημένων προσώπων που ξεκινούν με πίστη όχι τόσο στις δικές τους δυνάμεις, αλλά στα χέρια και την ευλογία του Θεού που τους ενώνει, από συζυγία ανθρώπων στην οποία ο ένας κατεργάζεται τον αγιασμό του άλλου, δεν εκπίπτει σε… εταιρεία συμβαλλομένων μετόχων;

Πώς όμως αλλάζει μια διάχυτη νοοτροπία που έχει γίνει σχεδόν καθεστώς; Πώς να μεταπεισθούν οι άνθρωποι από τη βεβαιότητα ότι το χρήμα δίνει τη χαρά; Πώς να κατανοήσουν ότι τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από επώνυμα ρούχα, playroom και babysitter, αλλά τη ζεστή αγκαλιά, το χάδι και το φιλί της μάνας τους και την αγάπη των γονιών τους που τη νιώθουν, την αντιλαμβάνονται και την αναζητούν από τη βρεφική τους ηλικία;
Νέοι και νέες που μεγάλωσαν με τα οικογενειακά πρότυπα των τηλεοπτικών σήριαλ, πόσο εύκολο είναι να υποπτευθούν ότι ο δρόμος για έναν επιτυχημένο γάμο δεν περνά από την πολυτέλεια του σπιτιού, το ακριβό αυτοκίνητο, το μοντέρνο και υψηλόμισθο επάγγελμα και φυσικά από τον τέλειο εμφανισιακά σύντροφο, έτσι όπως αυτός κάθε φορά στυλιστικά ορίζεται από την επικρατούσα μόδα!
Αλλά τι άλλο περιμένουμε; Δεν φτάνουν τα υψηλά ποσοστά των διαζυγίων για να μας προβληματίσουν; Δεν αρκεί η κρίση στην οικογένεια για να μας αφυπνίσει; Οι μονογονεϊκές οικογένειες για να μας κινήσουν σε σκέψη; Τα μελαγχολικά, πικραμένα χαμόγελα τόσων μικρών παιδιών, να μας γεμίσουν ενοχές;
Έχουμε αλήθεια απάντηση στο τι επιτέλους φταίει και φτάσαμε σ’ αυτό το αδιέξοδο;
Όσο κι αν ενδεχομένως είναι πολύπλευρο το θέμα και πολλές οι αιτίες του φαινομένου, τα ίδια τα όνειρά μας φωτίζουν τις πηγές της σημερινής συμφοράς.
Μήπως έπαψαν οι άνθρωποι να πιστεύουν πρώτιστα και να στηρίζονται στο μυστήριο του γάμου; Στην ευλογία του Θεού διά της Εκκλησίας στο νέο τους ξεκίνημα; Μήπως η βασική ελπίδα τους και ο στηριγμός τους είναι στις καταθέσεις τους; Στον πλούτο τους; Στα αποκτήματά τους για τη νέα τους ζωή και στην κοινωνική προβολή τους;
Υπάρχει άραγε στις σχέσεις των ανθρώπων η ευλογημένη αρετή της ταπείνωσης ως θεμελιακός παράγοντας για το ξεκίνημα της νέας συζυγικής ζωής; Το διογκωμένο εγώ και των δύο συζύγων, αυτό που τρέφεται υπέρμετρα και αυτάρεσκα από την κοινωνική προβολή, την επώνυμη καταγωγή, την επιτηδευμένη ομορφιά είναι καθόλου συγκατατεθειμένο να ανεχθεί κάποια προσβλητική σκιά από τον σύντροφό του;
Δεν ψάχνουν οι νέοι τον τέλειο σύντροφο μέσα τους, αλλά ο καθένας στον άλλο. Και περνούν τα χρόνια. Και αποκτούν γνώσεις και κερδίζουν προβολή και αποταμιεύουν χρήματα για κείνη την ώρα! Και περνούν τα χρόνια. Αλλά τα χρόνια φέρνουν μαζί τους και μια παγίωση στο χαρακτήρα. Και νοοτροπία εμμονής στην άποψη του καθενός. Και συναισθηματική αλλά και σωματική κόπωση.
Έτσι όμως λείπουν τα κουράγια της πρώιμης νεότητος. Τα τελευταία κατάλοιπα των συναισθημάτων της εφηβικής ηλικίας εξατμίζονται μπροστά στο πύρωμα της λογικής της ωριμότητος.
Και τι μένει τότε; Μόνο οι υψηλές ονειρεμένες απαιτήσεις που σωριάζονται στη θέα της ρεαλιστικής πραγματικότητας, για να στραγγαλισθούν κατόπιν στο συμβιβασμό μιας αναγκαίας λύσης, γιατί… πέρασαν τα χρόνια.
Κι όμως… Αν απ’ την αρχή πίστευες ότι τούτο το ξεκίνημα “μυστήριον μέγα εστί”. Και “ού φέρει το μυστήριον έρευναν”. Και ξεκινούσες με πίστη και ιερό φόβο να το υπηρετείς…
Αν δεν έψαχνες τον τέλειο σύντροφο, αλλά αγωνιζόσουν για την τελειότητα του εαυτού σου…
Αν δεν στήριζες όλα σου τα όνειρα στην άνετη ζωή του πλούτου, αλλά στον πλούτο της εσωτερικής ανέσεως…
Αν δεν θεωρούσες επένδυση την επιστημονική σου μόρφωση και την κοινωνική σου προβολή, αλλά αγωνιζόσουν να “μορφωθεί” ο Χριστός μέσα σου με την ταπείνωση…
Τότε ίσως να μην περνούσαν τα χρόνια…
Τότε ίσως να μην φοβόσουν τα άγουρα χρόνια…
Τότε ίσως να γευόσουν την αγάπη εδώ και χρόνια.
ΑΤΤΙΚΟΣ
Από το Αφιέρωμα στην οικογένεια, περιοδικό Η Δράση μας, Μάιος 2011

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ