•    Αδικία οι αγεφύρωτες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες!
•    Αδικία να ζω στην αφάνεια!
•    Αδικία να είμαι άνεργος, να μην έχω δικό μου σπίτι, αυτοκίνητο!
•    Αδικία να είμαι άρρωστος!
•    Αδικία ο θάνατος του παιδιού μου!
•    Αδικία να μην έχω οικογένεια· να μην έχω πατρίδα!
•    Αδικία οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης!
•    Αδικία να μη με προσέχουν, να μη με κατανοούν, να μην ενδιαφέρονται για μένα!
•    Αδικία να με παραγκωνίζουν, να με περιφρονούν, συκοφαντούν, πολεμούν!
•    Αδικία να είμαι μόνος!
Οι περισσότεροι παραδεχόμαστε ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Ότι όλα τα παραπάνω συνιστούν μορφές της αδικίας. Και η κοινή λογική καθηλώνεται· η αδικία προβάλλεται δικαιωμένη.
Με «την μάχαιραν» του Πνεύματος, το λόγο του Θεού, που είναι ζωντανός και δραστικός, επιχειρούμε ανατομία της αδικίας. Η «δίστομος μάχαιρα» εισχωρεί σταθερά από την επιφάνεια του προσωπείου στο βάθος της ουσιαστικής αδικίας. Και αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο.
Τέμνει ο λόγος του Θεού το προσωπείο της Αδικίας αρχικά με τα ερωτήματα: Τι είναι αδικία; Και πόσο αυτή μπορεί να βλάψει την αρετή του ανθρώπου;
Αρετή του ανθρώπου – κατά τον ιερό Χρυσόστομο – είναι τα κατορθώματα της ψυχής του! Κι αυτό, γιατί η αλήθεια του Χριστού πρεσβεύει ότι η αξία του ανθρώπου βρίσκεται στην ψυχή του· όλα τ’ άλλα του ανθρώπου είναι: δικά του· το σώμα του, τα ποικίλα αγαθά, τα ταλέντα του κλπ. Και ο Μ. Βασίλειος λέει ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε κυρίως η ψυχή και ο νους μας, που έχουν πλαστεί κατ’ εικόνα Θεού. Το σώμα και οι αισθήσεις του είναι δικά μας· δεν είναι εμείς. Γύρω δε από μας υπάρχουν χρήματα, τέχνες και όλη η υπόλοιπη πραμάτεια του βίου.
Η αδικία, που αναφέρεται στα δικά μας, δεν βλάπτει ουσιαστικά την ψυχή μας. Στην Αγία Γραφή η έννοια της αδικίας φωτίζεται σε συγκεκριμένα παραδείγματα.
Γνωστά τα παθήματα του Ιώβ στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκη. Σε χρόνο μηδέν από πλούσιος γίνεται φτωχός, από πολύτεκνος άτεκνος· η λέπρα καταξεσχίζει τις σάρκες του· όχι μόνο δεν έχει σπίτι και πόλη, αλλά και αυτοεξορίζεται – σαν σε άλλη πόλη και άλλο σπίτι – στην κοπριά. Οι φίλοι κατηγορούν τον δίκαιο ότι από τα αμαρτήματά του πάσχει. Και η γυναίκα του τον προτρέπει να βλασφημήσει κι ας πεθάνει. Όμως όλα αυτά δεν βλάπτουν στο παραμικρό την ψυχή του, που τώρα περισσότερο – όπως το χρυσάφι μέσα στο καμίνι – λάμπει και επισφραγίζει τη γνησιότητά του με τα λόγια: «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον».
Ιωσήφ· ο αγαπημένος γιος του Πατριάρχη Ιακώβ. Τα ίδια του τ’ αδέλφια από φθόνο τον πουλούν ως δούλο και τον εξορίζουν από την πατρίδα του. Συκοφαντείται και φυλακίζεται. Κι όμως η αρετή του μένει ατόφια. Είναι ο πάγκαλος Ιωσήφ, όχι τόσο για την ομορφιά του σώματός αλλά της ψυχής του.
Ο Λάζαρος της ευαγγελικής περικοπής. Τον δέρνει φτώχεια, πείνα, αρρώστια, έλκη, σκύλοι· ενώ βλέπει τον πλούσιο να ζει στα πολυτελή σπίτια και δείπνα. Τελικά η καθαρότητα της εγκαρτέρησης του Λαζάρου τον έβαλε στην αγκάλη του Αβραάμ.
Και μύρια άλλα περιστατικά από την Αγία Γραφή και την Ιστορία αποδεικνύουν, ότι η οποιαδήποτε αρνητική ή κακόβουλη ενέργεια, «αδικία», εναντίον μας, όχι μόνο δεν μας αδικεί – αν η ψυχή άγρυπνα οικοδομεί στην πέτρα – την ορθή πίστη και πράξη – αλλά και μας στεφανώνει και καταξιώνει.
Έτσι η μάχαιρα του Πνεύματος ξεσκεπάζει το προσωπείο της Αδικίας αφήνοντας να φανεί καθαρά το πραγματικό της πρόσωπο. Και αυτό είναι η αμαρτία που εκούσια διαπράττουμε ζημιώνοντας οι ίδιοι την αθάνατη ψυχή μας. Μπορούμε επομένως να ορίσουμε την αδικία ως βλάβη της ουσίας του ανθρώπου, δηλαδή της ψυχής. Διαφορετικά δεν έχουμε πραγματική αδικία, αλλά οδύνη και πειρασμική κατάσταση και δοκιμασία του αυτεξουσίου του ανθρώπου, που αποκαλύπτει την ποιότητά του.
Γι’ αυτό και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν έπαυε να χαρακτηρίζει ως σκόνη και παραμύθια όλες τις συμφορές και «αδικίες» του κόσμου τούτου. «Τα δε άλλα πάντα κόνις και καπνός και μύθος, κάν επιβουλάς είπης, κάν συκοφαντίας, κάν λοιδορίας, κάν εξορίας, κάν ξίφη ηκονημένα».
Την εκούσια όμως αμαρτία τη θεωρούσε φοβερό πράγμα, γιατί ταυτίζεται με την αδικία, που οι ίδιοι ενεργούμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Καθοριστικός ο λόγος του: «τον εαυτόν μη αδικούντα ουδείς παραβλάψαι δύναται».

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ