…Χρειάζεται σιγή για να τους ακούσεις · οι ουρανοί μιλούν το βράδυ μέσα στη σιγαλιά · τότε που και τα άστρα συνθέτουν την αρμονία τους… Μα για να πιάσεις τη συμφωνία, πρέπει όλα να σωπάσουν · και γύρω σου και μέσα σου… οι φωνές της γης · ο θόρυβος της ψυχής σου. Ο ουράνιος λόγος είναι μυστήριο · και το μυστήριο χρειάζεται ευλαβική σιγή για να το πλησιάσεις.
Το μεγαλείο δεν αποκαλύπτεται μέσα στο θόρυβο και την ταραχή. Και όσα η ψυχή μας ανακάλυψε εξαίσια δωρήματα, υπερφυσικά, αν τα εκθέσουμε στην ταραχή και στη φλυαρία, πνίγονται. Αν ο άνθρωπος δεν αποφασίσει να κατασιγάσει το γήινο λόγο του, δε θα φτάσει ποτέ να ακούσει το μεγαλείο του Θεού, να απλώνει με το λόγο Του την ευδαιμονία του ουρανού στην καρδιά του. Αφού και μέσα στον Παράδεισο άφησε να του φύγει μέσα από τα χέρια του η μακαριότητα και η αθανασία · η Εύα άφησε την ένοχη φλυαρία να την οδηγήσει στο δαιμονικό διάλογο, που της έκλεψε και την αθανασία και τη μακαριότητα.
Από τότε ο άνθρωπος δεν τα καταφέρνει να ησυχάσει από μόνος του, κι ας αποζητά τη γαλήνη, κατάκοπος από τους ήχους της γης και από το θόρυβο της ψυχής του · ούτε και τώρα που την έχασε μακριά από το φυσικό περιβάλλον του, φαίνεται πως την αντέχει. Διότι η γαλήνη είναι τρόπος ψυχής και όχι μόνο τόπος – μήπως ο τρόπος δε διαλέγει και τον τόπο; Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν τολμά να περάσει στην περιοχή της ειρήνης κι όταν ακόμα τον προσκαλεί. Γι’ αυτό κι όταν «οι ουρανοί διηγούνται» τη «δόξα του Θεού» και καλούν τον άνθρωπο να ακροασθεί τη διήγησή τους, δεν ακούει · τον έχουν ζαλίσει οι αμαρτωλές φωνές του κόσμου τούτου.
Κι όταν στο τέλος του χρόνου οι χοροί των Αγγέλων πλημμυρίζουν με φως τα ουράνια και στη γη των ανθρώπων σε μελωδικά κύματα ξεχύνουν τα δοξαστικά τους… κι αποκρίνονται πανηγυρικά οι γλυκόηχες καμπάνες της γης μέσα στη νύχτα… ο άνθρωπος ούτε και τότε σωπαίνει ν’ ακροασθεί το μήνυμα τ’ ουρανού στην ψυχή του. Προτιμά το θόρυβο των «ρεβεγιόν» · το λόγο του · το λογισμό του.
Τα Χριστούγεννα, όπως κι οι ουρανοί, ακούγονται μέσα στη σιωπή. Και η κατασίγαση του αμαρτωλού φλύαρου λόγου είναι μια κίνηση ηρωική. Βγάζει τον άνθρωπο από την πλάνη · τον φέρνει έξω στη Βηθλεέμ… να δει μαζί με τον «άγραυλο χορό» των ποιμένων «την τάξιν των Ασωμάτων μελωδούσαν Άνακτα Χριστόν, ασπόρως σαρκούμενον»… τον οδηγεί στο σπήλαιο… όπου η Παναγία Παρθένος Μητέρα κάλυψε μέσα στην ευλάβεια της σιγής της «το απ’ αιώνος σεσιγημένον μυστήριον» μέχρι την ώρα της αποκαλύψεως Του.
Κι είναι αυτή, η ώρα των Χριστουγέννων, όπου ο Χριστός κατεβαίνει να γεννηθεί Λυτρωτής στην καρδιά, που θα ησυχάσει να Τον δεχτεί και θα κρατήσει με ευλάβεια το δώρο του ησυχασμού της.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ