Τότε τό 1940, «τό ήρεμον θάρρος» ενός μικρού λαοΰ, που γνώριζε νά θυμάται. Τό βεβαίωναν οί εχθροί καί οί φίλοι: Έν ώρα καταιγισμού τής βίας των ’Ισχυρών — μεγάλων καί μικρών — ούδέποτε λαός έπέδειξε τόσο ήρεμο θάρρος, τέτοια αδαμάντινη απόφαση θυσίας, αντίδραση μέχρις εσχάτων, ακόμα καί όταν άντιμετώπιζε τά βασανιστήρια τών κρατητηρίων τής όδοΰ Μέρλιν, τή φρίκη τής γενοκτονίας τών Καλαβρύτων καί τών Διστόμων.
Τότε, 1940-45, σφαγή-πείνα-δίψα, ό έξευτελισμός τών ευρωπαϊκών άξιών ενός άθεου πολιτισμού μπρός στά μάτια τών σκελετωμένων παιδιών του λαοΰ αύτοϋ, πού τούς στερούσε τό δικαίωμα σε μιά φέτα ψωμί, σ’ ένα σπειρί σιτάρι του τόπου τους. Τά χεράκια πού απλώνονταν πρός τά ψιχία ζωής, έσπαζαν πάνω στά σιδερένια γόνατα τών «ύπερανθρώπων» του Νίτσε.
* * *
Σήμερα δέν άντιμισοΰμε, δέν έχθρευόμαστε στούς άπογόνους, αναγνωρίζουμε καί τιμούμε τίς έξαιρέσεις. ‘Απλώς χρειάζεται σέ μάς, τόν μικρό πανάρχαιο λαό άνάμεσα ’Ανατολής καί Δύσης, νά θυμόμαστε τό παρελθόν μας γιά νά βαδίζουμε ζωντανοί στό παρόν καί στό μέλλον μας.
Σήμερα βέβαια, γιά μάς αύτή ή επέτειος, τήν έπαύριο μιας μακράς περιόδου έθνικής άμνησίας, άπαιτεΐ εθνικό σκληρό αύτοέλεγχο καί άναγνώριση του ότι «ήμάρτομεν, ήνομήσαμεν, ήδικήσαμεν, ουδέ συνετηρήσαμεν…».
‘Η ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία μας, ντυμένη τόν πορφυρό χιτώνα τών αιμάτων τών παλαιών, τών νέων καί τών σημερινών μαρτύρων της, περιμένει τήν προσωπική επιστροφή μας. Αύτήν τήν ’Εκκλησία, πού υπήρξε γιά μάς έθνοσώτειρα καί γιά τούς φίλους καί τούς έχθρούς μας εύεργετική καί φιλάνθρωπη, δέν είμαστε άποφασισμένοι νά τήν προδώσουμε ένδίδοντας στίς ύποδείξεις τών διαφόρων «State Department», ίσοπεδώνοντάς την μέ τούς ανθρώπινους θρησκευτικούς μύθους, πού μάς κατακλύζουν.
* * *
‘Έλληνες τού σήμερα, μνημονεύετε ότι ή πινακοθήκη τών έθνικών άγώνων καί άγωνιών μας βεβαιώνει ότι «έστι Δίκης οφθαλμός», «έστι Ύπέρμαχος Στρατηγός», «έστι δυνατόν τό έν άνθρώποις άδύνατον». Ό λόγος είναι άληθινός: «Θνητά τά παθήματα αθάνατον τό έ’θνος». (Πανηγυρικός τού Σπυρ. Μαρινάτου σέ έπέτειο τής 28ης ’Οκτωβρίου 1940)
‘Έλληνες, ας άντισταθοϋμε στην ηττοπάθεια, στήν άπόγνωση του εύτελισμοϋ τών πάντων. Καί στήν αγνωμοσύνη τών ’Ισχυρών. Άς μάς γίνει πιά μάθημα, γιά νά σταθούμε έπί τέλους στά πόδια μας. Δέ μάς χρειάζεται τό πρότυπο βίου πού μάς πρόσφεραν• δέν είναι δικό μας!
Άς σταθούμε άξιοπρεπεΐς καί εύθυτενεΐς. ’Ασυμβίβαστοι μέ τήν παγκόσμια δολοφονία τού άνθρώπου. Γιά μάς υπάρχει τρόπος γι’ αύτό, ύπάρχει τεχνική, τό πατροπαράδοτο «ΟΧΙ», ύπάρχουν οί οδοδείκτες, χτυπάει μέσα μας καρδιά:
«Νΰν ύπέρ πάντων άγων!».
 
Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Οκτωβρίου 2013

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ