Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 19 Μαΐου 2019, τοῦ Παραλύτου ( Πράξ. θ΄ 32-42)
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾿Ιησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. καὶ εὐθέως ἀνέστη. καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. ᾿Εν ᾿Ιόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ ᾿Ιόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾿ ὅλης τῆς ᾿Ιόππης, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον.
1. Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΝΕΑ
Στὴν πόλι τῆς Λύδδας ὁ ἀπόστολος Πέτρος συνάντησε ἕναν παράλυτο, τὸν Αἰνέα, ποὺ ἦταν ὀκτὼ χρόνια κατάκοι-τος καὶ τοῦ εἶπε: Αἰνέα, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ ἰατρεύει ἀπὸ τὴν παραλυσία σου. Σήκω ἐπάνω! Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Τὸ εἶδαν ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς καὶ γι’ αὐτὸ πίστεψαν στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Αὐτό ποὺ προκαλεῖ ἐντύπωσι εἶναι ὅτι ὁ ἀπόστολος Πέτρος σαφῶς καὶ κατηγορηματικῶς διακηρύττει ὅτι τὸ θαῦμα αὐτὸ δὲν τὸ ἐπιτέλεσε ὁ ἴδιος ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Διότι ὑπῆρχε ὁ μεγάλος κίνδυνος νὰ γίνῃ κάποια παρεξήγησι καὶ τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ νὰ θεωρήσουν τὸν ἀπόστολο Πέτρο ὡς αἴτιο τοῦ θαύματος. Ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ λοιπὸν ξεκαθαρίζει ὅτι αὐτὸς εἶναι μόνον ὄργανο τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ στάσι τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν ταπείνωσί του καὶ τὴν πρόθεσί του νὰ ἀποφύγῃ κάθε ἐπίδειξι. Ἀλλὰ καὶ μᾶς διδάσκει μιὰ μεγάλη ἀλήθεια: ὅτι ὅποιο θαῦμα ἐπιτελεῖται ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἀπὸ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, δὲν εἶναι θαῦμα δικό τους ἀλλὰ τῆς δυνάμεως τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ ἐπιτελῶν τὰ θαύματα, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, ὁ πληθύνων καὶ τρέφων τὰ σύμπαντα, ὁ τελεσιουργῶν τὰ ἱερὰ Μυστήρια. Οἱ ἅγιοι εἶναι μόνον οἱ ὁδοδεῖκται, ποὺ καθοδηγοῦν μὲ τὴν ζωή, τὸ λόγο τους καὶ τὰ ἔργα τους στὸ μοναδικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν κάθε θαυμαστὴ ἐπέμβασι τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας ποὺ πραγματοποιεῖται διὰ τῶν ἁγίων του, θὰ πρέπει νὰ μᾶς ὁδηγῇ ἀκόμη περισσότερο πρὸς τὸν Κύριο καὶ Πλαστουργό μας. Θὰ τιμοῦμε βέβαια καὶ θὰ εὐχαριστοῦμε τοὺς ἁγίους μας, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο τὸν Κύριο θὰ δοξάζουμε, θὰ πιστεύουμε καὶ θὰ ἀγαποῦμε.
2. Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΤΑΒΙΘΑ
Μόλις ἔγινε τὸ θαῦμα αὐτὸ στὴν Λύδδα, θλιβερὰ νέα κατέφθασαν ἀπὸ τὴν γειτονικὴ πόλι τῆς Ἰόππης. Τὸ νέο κυκλοφόρησε ἀπὸ στόμα σὲ στόμα. Πέθανε ἡ Ταβιθά, ἡ ἀφωσιωμένη μαθήτρια, ποὺ ὅπως δήλωνε καὶ τὸ ὄνομά της, σὰν ζαρκάδι ἔτρεχε καθημερινὰ σὲ ἔργα ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας. Ἦταν πασίγνωστη γιὰ τὶς ἀμέτρητες ἀγαθοεργίες καὶ ἐλεημοσύνες της. Ὅμως δυστυχῶς τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες εἶχε ἀρρωστήσει βαριὰ καὶ πέθανε. Κι ἀμέσως οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἰόππης ἔστειλαν δύο ἄνδρες νὰ τρέξουν στὴν Λύδδα ὅπου ἦταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος καὶ νὰ τὸν παρακαλέσουν νὰ ἔλθῃ κοντά τους. Μόλις ἔφθασε ὁ Ἀπόστολος στὸ ἀνώγειο ὅπου ἔκειτο νεκρή, εἶδε τὶς χῆρες ποὺ ἡ Ταβιθὰ προστάτευε, νὰ κλαῖνε γι’ αὐτὴν καὶ νὰ δείχνουν τὰ ροῦχα ποὺ τοὺς ἔφτιαχνε, ὅταν ἦταν ζωντανή.
Ἡ Ταβιθὰ λοιπὸν εἶχε ἀναχωρήσει γιὰ τὴν ἄλλη ζωὴ ἔχοντας τὰ χέρια της γεμᾶτα ἀπὸ ἀγαθοεργίες, ἔχοντας γεμᾶτες τὶς ἀποσκευές της γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ἦταν δένδρο γεμᾶτο ἀπὸ καρποὺς ἀγάπης καὶ προσφορᾶς. Δὲν ἔμοιαζε μ’ ἐκείνους ποὺ ξέρουν νὰ λένε πολλὰ ἀγαθὰ λόγια ἀλλὰ κάνουν λίγα ἀγαθὰ ἔργα. Ἡ Ταβιθὰ ἦταν πρώτη σ’ ὅλα. Εἶχε εὐεργετήσει πολλοὺς καὶ ἰδιαιτέρως προστάτευε καὶ φρόντιζε τὶς χῆρες. Βέβαια ὅσο ζοῦσε ἔκρυβε τὶς ἀγαθοεργίες της. Τώρα ὅμως τὴν διαφημίζουν οἱ εὐεργετημένες γυναῖκες. Τὰ ἐνδύματα ποὺ ἔδειχναν ἀποτελοῦσαν μαρτυρίες ἀδιάψευστες τῶν ἀγαθοεργιῶν της καὶ τὰ δάκρυά τους ἦταν ὁ καλύτερος ἐπικήδειος λόγος τους.
Καὶ μᾶς διδάσκει ἡ Ταβιθὰ τὴν ἀρετὴ τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς φιλανθρωπίας. Μᾶς καλεῖ νὰ δείχνουμε ἀγάπη μ’ ὅποιο τρόπο μποροῦμε. Προσφέροντας χρήματα, ροῦχα, τρόφιμα, ὅ,τι μποροῦμε. Ἀλλὰ κι ἂν δὲν ἔχουμε κάτι νὰ δώσουμε, ἔχουμε χέρια καὶ πόδια, ἔχουμε στόμα καὶ δάκρυα. Νὰ προσφέρουμε τὸν κόπο μας, τὸν χρόνο μας καὶ τὴν ἀγάπη μας. Νὰ συμπαρασταθοῦμε σ’ ἕναν ἄρρωστο, νὰ παρηγορήσουμε ἕναν πονεμένο, νὰ διακονήσουμε στὰ συσσίτια ἢ σὲ ὅποια ἄλλη διακονία φιλανθρωπίας μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία.
3. Η ΑΠΑΝΤΗΣΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
Μέσα στὸ φορτισμένο κλῖμα τῆς ὀδύνης καὶ τῶν δακρύων ὁ ἀπόστολος Πέτρος τοὺς ἔβγαλε ὅλους ἔξω, γονάτισε, προσευχήθηκε καὶ ἀφοῦ στράφηκε πρὸς τὸ νεκρὸ σῶμα εἶπε: Ταβιθά, σήκω ἐπάνω! Αὐτὴ ἄνοιξε τὰ μάτια της, ἀνασηκώθηκε, κι ὁ ἀπόστολος Πέτρος τῆς ἔδωσε τὸ χέρι καὶ τὴν σήκωσε ὄρθια. Καὶ φώναξε ὅλους, ἰδιαιτέρως τὶς χῆρες, γιὰ νὰ δοῦν τὴν Ταβιθὰ ζωντανή, γιὰ νὰ παραλάβουν καὶ πάλι τὴν ἀδελφή τους, τὴν μάννα τους, τὴν προστάτιδά τους. Ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ κατανοήσουν ὅλοι τους ὅτι τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τῆς Ταβιθὰ ἦταν ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ στὴν ἁγία ζωὴ τῆς ταπεινῆς αὐτῆς δούλης του· ἦταν μιὰ ἐπιβράβευσι τῶν ἀγαθῶν ἔργων της, ἦταν ἡ ἀπάντησι τοῦ οὐρανοῦ στὰ δάκρυα καὶ τὴν θλῖψι τῶν εὐεργετηθέντων ἀνθρώπων. Καὶ μία ὑπόμνησι σὲ ὅλους μας: ὅτι ὅσοι ἐργάζονται τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, θὰ ἔχουν τὸν Κύριο βοηθό τους «ἐπὶ κλίνης ὀδύνης αὐτῶν» καὶ θὰ βροῦν «ἔλεος παρὰ Κυρίου» (Ψαλ. μ΄ [40] 4).

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΣΩΤΗΡ