Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 16 Ἰουνίου 2019, τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. β΄ 1-11)
Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες οἱ ἀπόστολοι ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

Κατά την μεγάλη και αγία και πανσέβαστο ημέρα της Πεντηκοστής, πενήντα ημέρες μετά την Ανάσταση και δέκα μετά την Ανάληψη του Κυρίου, κατήλθε το Πνεύμα το Άγιον επί τους αγίους μαθητάς και Αποστόλους του Κυρίου, για να εμψυχώσει και στερεώσει και κραταιώσει την Εκκλησία του Χριστού, και να τους αναδείξει πανσόφους κήρυκας του Ευαγγελίου και κραταιούς διδασκάλους της Οικουμένης όλης. Γι’ αυτό λέγεται και είναι η Πεντηκοστή της αγίας Εκκλησίας η γενέθλιος ημέρα. Διότι ναι μεν ο Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία και πέθανε υπέρ αυτής, και έχυσε πάνω στο σταυρό το πανάγιό του Αίμα. Αλλά μετά την έκχυση του Παναγίου του Αίματος προς χάριν της, εξέχεε και το Πνεύμα του το Άγιον, για να την αναστήσει, να την οντοποιήσει, να την καταστήσει ζωντανή και με δράση ανάμεσα στους ανθρώπους, ώστε να καθαρίζει, να αγιάζει και να σώζει τους αμαρτωλούς. Από τότε, το Πνεύμα το Άγιον είναι η ψυχή της Εκκλησίας και παραμένει μέσα στην Εκκλησία και ενεργεί τα πάντα. Καλεί τους ποιμένες της και ορίζει τους λειτουργούς της. Τελεί τα μυστήρια. Εμπνέει τους διδασκάλους της. Μιλάει στις καρδιές των πιστών. Παρηγορεί τους θλιβομένους. Οδηγεί σε μετάνοια τους αμαρτωλούς. Στηρίζει τους αδυνάτους. Χαριτώνει τους αγαθούς. Αγιάζει τους ανθρώπους. Καθιστά τους αναξίους, αξίους της βασιλείας των ουρανών. Το «παρά τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον καί ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον» ζωοποιό και προσκυνητό Άγιον Πνεύμα, Εκείνο ενεργεί τα πάντα.
Την ημέρα της Πεντηκοστής βέβαια έλαβαν οι μαθητές το Πνεύμα το Άγιον. Την ημέρα εκείνη και την ώρα κατά την οποία «ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό». Δηλαδή, την ώρα που όλοι μαζί, στο όνομα του Χριστού ήταν ενωμένοι σαν μια ψυχή, μια καρδιά και μια προσδοκία του Πνεύματος του Αγίου, ήταν ενωμένοι και σε έναν ίδιο χώρο, στο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Βεβαίως, το σπουδαίο, το κύριο και απαραίτητο, το οποίο προ πάντων ζητάει ο Θεός, είναι η ψυχική ενότητα η πλήρης αγάπη και ταύτιση και εγκαρδιότητα και ταύτιση
των Χριστιανών του. Αυτό πρωτίστως και κυρίως, διότι αν λείπει αυτό, μάταια αποβαίνουν όλα τα εξωτερικά. Εν τούτοις, όταν υπάρχει αυτό, και η τοπική προσέγγιση και συγκέντρωση και σύναξη σε ένα και το ίδιο μέρος, όπως είναι ο ιερός ναός, ή ένας τόπος πνευματικός, και με έναν ανώτερο και θείο ιερό σκοπό, όπως είναι ο ψυχικώς των Χριστιανών σύνδεσμος και εξαγιασμός και πνευματικός καταρτισμός, συμβάλει τα μέγιστα στην επίτευξη του ιερού αυτού σκοπού και γι’ αυτό είναι απαραίτητος. Ιδιαιτέρως για τον ψυχικό μας εξαγιασμό, τον οποίο επιφέρει το Πνεύμα το Άγιον, η φοίτηση μας στον ιερό ναό κατά τις ώρες της θείας λατρείας είναι απαραίτητη. Μην αποφεύγεις, λοιπόν, Χριστιανέ, τον εκκλησιασμό και την Εκκλησία. Εκεί υπάρχει η Χάρις, στην θεία Λατρεία. Εκεί βασιλεύει και ευλογεί και σώζει ο Χριστός, στην Εκκλησία. Εκεί εκχύνεται το Πνεύμα το Άγιον για να φωτίσει και να αγιάσει τους αμαρτωλούς, και να ειρηνεύσει τις ταραγμένες καρδιές. Εκεί. Και μόνο όποιος είναι παρών, πιστός και αφοσιωμένος κατά την θεία Λειτουργία, αυτός λαμβάνει Πνεύμα Άγιον.
Την ώρα που κατήλθε το Πνεύμα το Άγιον στους μαθητές του Κυρίου ακούστηκε βοή ισχυρή, σαν βοή ανέμου βίαιου και ισχυρού που με την πνοή του παρασύρει τα πάντα, και εσείσθη όλος εκεί ο τόπος. «Ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι», μας είπαν σήμερα οι Πράξεις των Αποστόλων. Αυτό, αυτή η βοή, η βίαιος πνοή ήταν η μία εκδήλωση της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος. Η άλλη ήταν οι πύρινες γλώσσες. «Καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν». Και η Τρίτη ήταν το χάρισμα των γλωσσών. «Καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι». Να οι τρεις εκδηλώσεις της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Η πρώτη, η βιαία πνοή που παρασύρει τα πάντα, δηλωτική της αποτόμου αλλά και πλήρους και τελείας καθάρσεως, την οποία φέρει στην ψυχή, όταν πλουσίως την επισκεφθεί το Πνεύμα το Άγιον. Σαρώνει κάθε κακό και καθαρίζει ολότελα τον ψυχικό χώρο. Η δεύτερη, οι πύρινες γλώσσες, η καυστική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που κατακαίει κάθε κακία και πονηρία και φλογίζει έπειτα με πύρινο θείο ζήλο την θεοφόρο ψυχή για να εργάζεται προς δόξαν του Κυρίου. Και η τρίτη, η σοφία, ο θείος φωτισμός, για να γνωρίζει ο πιστός το θέλημα του Κυρίου, και οι γλώσσες, η γλώσσα της αγάπης που ενώ είναι άγνωστη στον αμαρτωλό κόσμο, εν τούτοις μιλάει προς όλους και τους ελκύει και τους καθοδηγεί και τους σώζει. Δεν μας χρειάζονται ίσως οι άλλες ξένες γλώσσες, αλλά η γλώσσα της αγάπης μας είναι απαραίτητη. Από όλο τον τότε γνωστό κόσμο ήταν πλήθη ανθρώπων συγκεντρωμένα για τις εορτές στα Ιεροσόλυμα. «Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ῥωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες». Όλοι αυτοί, με διαφορετικοί γλώσσα ο καθένας, άκουγαν την ημέρα της Πεντηκοστής, από το στόμα των Αποστόλων, στην γλώσσα τους τα μεγαλεία του Θεού. Άκουγαν, όπως ψάλει και ο ύμνος της Εκκλησίας «ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι της Αγίας Τριάδος» την μία προσκύνηση και δόξα και λατρεία και την μια αιώνια ψυχική σωτηρία που φέρνει στον άνθρωπο αυτή η ολόψυχη πίστη και προσκύνηση και λατρεία της Αγίας Τριάδος. Άκουγαν και πίστευαν και θαύμαζαν και μετανοούσαν και σώζωνταν. Αυτό να γίνεται πάντοτε και σε εμάς, όταν ακούμε στον λόγο του Θεού τα μεγαλεία του Κυρίου, να πιστεύουμε, να θαυμάζουμε, να μετανοούμε, να προσκυνούμε και να σωζώμαστε. Διότι μόνο αυτό είναι η ασφαλής σωτηρία μας, η πίστη και η μετάνοιά μας, η Χάρις της Εκκλησίας μας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ.