Απόστολος, Κυριακής των Αγίων Πάντων, Εβρ. ια΄33-ιβ΄2
Η εορτή των Αγίων Πάντων σήμερα, και η από την προς Εβραίους επιστολή, διήγηση των ηρωικών κατορθωμάτων των Αγίων της Παλαιάς Διαθήκης. Ο θείος Απόστολος μας λέει «Ἀδελφοί, οἱ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων». Όλα αυτά είναι πράγματα ηρωικά, κατορθώματα θαυμαστά, φύσει αδύνατον να τα επιτύχουν αδύναμοι άνθρωποι, δυνατά μόνον δυνάμει πίστεως και αγιότητος. Και οι άγιοι της Παλαιάς, αλλά πολύ περισσότερο της Καινής Διαθήκης, τα κατόρθωσαν και τα παρουσίασαν και έλαμψαν μέσω αυτών στον κόσμο, ακριβώς, διότι είχαν και την πίστη και την αγιότητα. Είχαν την πίστη. Δηλαδή ζωντανή την συναίσθηση της παρουσίας του Θεού και, εξαρτώντας την ζωή τους πλήρως από τον Θεό, ζητούσαν πάντοτε και σε όλα, ιδιαιτέρως στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής τους την θεία επέμβαση και ενίσχυση και προστασία. Αυτήν την πίστη είχαν. Είχαν και την αγιότητα. Κρατούσαν δηλαδή το εαυτό τους ελεύθερο από το κακό και στοίχιζαν πάντοτε το δικό τους θέλημα με το θείον θέλημα. Έτσι παρουσίαζαν τον εαυτό τους άξιον της θείας χάριτος, άξιον της θείας ενισχύσεως και προστασίας. Και έτσι έκαναν θαύματα. Από θαύμτα ήταν γεμάτη η ζωή τους. Τί δηλώνει αυτό; Πως μόνο η ζωή του πιστού και αγίου είναι γεμάτη από θαύματα και κατορθώματα ηρωικά. Και τότε πάλι, όταν είναι ανάγκη.
Αυτά που είπαμε έως τώρα είναι κατορθώματα ευχάριστα πίστεως και ευσεβείας, που φέρνουν χαρά και δόξα και εξυψώνουν τον πιστό στα μάτια των ανθρώπων. Αλλά να και άλλα, παθήματα θλιβερά, αλλά και αυτά ηρωικά της ψυχής κατορθώματα, θαύματα και αυτά, που τα δημιουργούσε και τα δημιουργεί η πίστη. Συνεχίζει ο Απόστολος για τους Αγίους Πάντες «ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν·ἕτεροι δὲ
ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς·ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,…. ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς». Στην πρώτη περίπτωση οι Άγιοι με την θεία βοήθεια έκαναν θαύματα, νικούσαν τον αντίπαλο εχθρό, και έσωζαν με θαυμαστό τρόπο την ζωή τους. Στην δεύτερη, αυτήν εδώ την περίπτωση, ζητούσαν την βοήθεια του Θεού, για να αντέξουν τα κακά και τις διώξεις των πολεμίων και καρτερικώς να υπομείνουν τα δεινά βάσανά τους. Αυταπάρνηση εδώ μέχρι αυτοθυσίας, που πολλοί των Αγίων όχι μόνο στερούνταν τα πάντα για την πίστη και την ευσέβειά τους, αλλά για την προς τον Θεό αγάπη και υπακοή επροτιμούσαν και αυτόν τον μαρτυρικό θάνατο. Θαύματα και αυτά. Θαύματα πίστεως, αγάπης, υπομονής, θαύματα θυσίας της ζωής, ανώτερα των θαυμάτων της διασώσεως της ζωής. Και για τα θαύματα αυτά χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη πίστη και αγιότητα και καθαρότητα ψυχής.
Που, όμως, βρίσκονται τώρα, μετά την έξοδό τους από τον κόσμο αυτό οι Άγιοι; Που βρίσκονται; Βρίσκονται στην χαρά, την δόξα, την ανάπαυση της βασιλείας του Θεού. Βρίσκονται στον Παράδεισο του Κυρίου, ώστε να χαίρουν και να αγάλλονται. Ναι, αλλά όχι στο κέντρο, αλλά στην άκρη, στην αυλή, στον προθάλαμο του Παραδείσου. Και απολαμβάνουν βέβαια. Αλλά όχι την πλήρη, την τέλεια δόξα και χαρά του Παραδείσου. Τώρα, εφ’ όσον η συντέλεια του κόσμου με την δευτέρα παρουσία του Χριστού δεν έγινε ακόμα, για να γίνει η δίκαια κρίση και ανταπόδωση από τον δίκαιο Κριτή, και οι Άγιοι ακόμη, όπως και οι αμαρτωλοί, βρίσκονται στην αναμονή και δεν απολαμβάνουν την πληρότητα. Ούτε οι Άγιοι όλη την χαρά ούτε οι αμαρτωλοί όλη την κόλαση. Μόνο ένα μέρος. Μόνο προγεύονται και περιμένουν και εμάς, ώστε όλοι μαζί κατά την δευτέρα παρουσία του Κυρίου, να απολαύσουμε ολόκληρη την χαρά και την δόξα του Παραδείσου. Γι’ αυτό σήμερα ο Απόστολος μας λέει «Καὶ οὗτοι πάντες (οἱ Ἅγιοι) μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι». Λοιπόν, αφού μας περιμένουν, βιασύνη και φροντίδα και ετοιμασία όλων μας για την μέλλουσα ζωή του ουρανού. Ορίστε, αυτό είναι το μεγάλο και επιτακτικό καθήκον μας.
Από όσα είπαμε για τους Αγίους μας το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως ο βίος μας είναι αγώνας πίστεως και αρετής και πάλη κατά του κακού η ζωή μας. Και ο Απόστολος στο τέλος της σημερινής περικοπής του μας καλεί στον πνευματικό αυτόν αγώνα που βρίσκεται μπροστά μας, μας προβάλλει προς μίμηση τον Αρχηγό της Πίστεως και τελειωτή της σωτηρίας μας Κύριον Ιησού και μας λέει∙ Λοιπόν, έχοντας
υπ’ όψιν τα παραδείγματα των Αγίων μας και εμπνεόμενοι από τον Χριστό, τον Αρχηγό και Σωτήρα μας με υπομονή και γενναιότητα «τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα». Χωρίς τον αγώνα αυτόν, είναι αδύνατο να σωθούμε.
Ας τον προσπαθούμε, λοιπόν, ας τον αγωνιζόμαστε τον κατά της αμαρτίας, τον υπέρ της ψυχής μας αγώνα, όπως και οι Άγιοι μας τον αγωνίστηκαν. Με την χάρη του Κυρίου μας θα τον κερδίσουμε τον αγώνα, θα κερδίσουμε την νίκη και θα εξασφαλίσουμε την δόξα και τηνχαρά της αιώνιας ζωής μας.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ