Ὁ Ὅσιος Ἀβραάμης ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (395 – 408 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπό τήν πόλη Κύρρο τῆς Συρίας καί ἀνατράφηκε μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Ὅταν ἔμαθε ὅτι σέ κάποιο χωριό τοῦ Λιβάνου οἱ κάτοικοι ἦταν ὅλοι εἰδωλολάτρες, μετέβη ἐκεῖ καί μέ τή διδασκαλία, τήν ἁγία βιοτή του καί τή φιλανθρωπική του δράση, ἀφοῦ πλήρωσε ὁ ἴδιος τούς φόρους στούς εἰσπράκτορες πού πίεζαν τόν λαό, προσείλκυσε στή χριστιανική πίστη πολλούς ἐθνικούς. Οἱ Χριστιανοί ἔκτισαν ναό στό χωριό τους καί εἶχαν τόν Ἅγιο ὡς ἱερέα τους.
Ὁ Ὅσιος Ἀβραάμης, μετά ἀπό τριετή δράση, ἐπέστρεψε στό κελί του καί ἀπό ἐκεῖ μετέβη στήν πόλη τῶν Καρρῶν τῆς Παλαιστίνης, στήν ὁποία ἔγινε Ἐπίσκοπος ἀγωνιζόμενος νά ὁδηγήσει στήν ἀληθινή πίστη τούς εἰδωλολάτρες κατοίκους αὐτῆς.
Ἡ φήμη τῆς ἁγιότητας καί τῆς ἀποστολικῆς δράσεως αὐτοῦ ἔφθασε μέχρι τήν Κωνσταντινούπολη, ὁ δέ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος, πού ἐπιθυμοῦσε νά τόν δεῖ προσωπικά, τόν κάλεσε στήν Βασιλεύουσα. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε εἰρηνικά. Τό τίμιο λείψανό του, κατά βασιλική προσταγή, τό προέπεμψαν μέ μεγάλες τιμές στήν πόλη τῶν Καρρῶν, ὅπου καί ἐνταφιάσθηκε.
Κοινοποίηση
Δείτε Επίσης

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος καταγόταν ἀπό τήν κωμόπολη τῆς Μωγαρισσοῦ, ἡ ὁποία ἀνῆκε στήν ἐπαρχία τῆς Καππαδοκίας. Ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ Λέοντος τοῦ Θρακός καί ἔφτασε ἕως καί τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἀναστασίου (491 – 518 μ.Χ.). Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Προαιρέσιος καί ἡ μητέρα του Εὐλογία. Ἦταν καί οἱ δυό εὐσεβεῖς καί πιστοί ἄνθρωποι. Ὁ Θεοδόσιος ὅμως, ἀπό θεῖο ζῆλο, δέν ἀκολούθησε τήν ἔγγαμο ζωή, ἀλλά τό μοναχικό βίο. Γι’ αὐτό ἔφυγε ἀπό τήν πατρίδα του καί πῆγε στά Ἱεροσόλυμα νά προσκυνήσει τούς Ἁγίους Τόπους. Στή συνέχεια μετέβη στήν Ἀντιόχεια, ὅπου ἐπισκέφθηκε τόν Ἅγιο Συμεών τόν Στυλίτη, ὁ ὁποῖος τόν ἐμύησε στά τῆς μοναχικῆς πολιτείας καί τῆς ἀρετῆς καί τοῦ προεῖπε ὅτι θά γίνει ποιμένας πολλῶν λογικῶν προβάτων. Ἀσκήτεψε κοντά στό θαυμαστό καί ἐνάρετο ἀσκητή, πού ὀνομαζόταν Λογγίνος, μέ τόν ὁποῖο μαζί μελετοῦσε, συζητοῦσε καί προσευχόταν καί τοῦ ὁποίου σπούδαζε τήν πνευματική διαύγεια καί τή μεγάλη ταπεινοφροσύνη.